[Recenzja książki] V.E. Schwab - "Wyczarowanie światła"

Autor: Victoria Schwab

Tłumacz: Ewa Wojtczak

Tytuł: Wyczarowanie światła

Tytuł oryg.: A Conjuring of Light

Cykl: Odcienie magii

Tom: 3

Gatunek: fantastyka

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data wydania: 28 maja 2018 r.

Ilość stron: 696

Opis: Po tragedii Kell – uważany za ostatniego żyjącego antariego – musi dokonać licznych wyborów i podjąć ważne decyzje: komu pomagać, wobec kogo zachować lojalność, przed kim się ugiąć. Lila Bard – do niedawna uważana za zwyczajną (choć nigdy przeciętną) dziewczynę z Szarego Londynu – przetrwała i rozkwitła dzięki serii magicznych prób. Teraz jednak musi nauczyć się kontrolować świeżo odkryte zdolności – zanim magia całkowicie ją przytłoczy.

Starożytny wróg powraca i wyciąga ręce po kwitnące miasto, a upadły bohater stara się ocalić własne, z pozoru martwe królestwo. Zhańbiony kapitan Alucard Emery z „Nocnej Iglicy” musi więc zebrać załogę i wyruszyć na poszukiwanie ratunku, który wydaje się niemożliwy. Rozpoczyna się walka nie tylko z zewnętrznym nieprzyjacielem, lecz także z własnym, opętanym ludem…

Istnieją książki, przez które przebrniemy, nawet nie mrugając okiem, a nasza twarz pozostanie przy tym kamienna, niewzruszona – to są powieści z przedziału: wziąłem, przeczytałem, zapomniałem, a takich, jak my czytelnicy wiemy, jest wiele. Naprawdę ciężko znaleźć książkę, która w naszym własnym odczuciu okaże się być czymś, co równe będzie prawdziwemu dziełu literackiej sztuki. Jeszcze ciężej znaleźć książkę, która zostawi na duszy piętno w postaci tęsknoty za czymś, co było dla nas nie tylko dobre, ale również bardzo nam bliskie. Mówimy tu o tych pojedynczych, magicznych egzemplarzach, które bezpowrotnie oznaczają swoją barwną ścieżkę na naszej drodze życia. Moja ścieżka ma kolor szkarłatu i prowadzi prosto do… Odcieni magii. 

Naprawdę bardzo ciężko mnie zachwycić. Większość powieści jest dla mnie albo słaba, albo średnia, albo po prostu dobra, choć bez żadnych zachwytów. Natknęłam się na niewiele dzieł literackich, które sprawiły, że popadłam w czytelniczą depresję, czy jak kto woli: czytelniczego kaca, tęskniąc za powrotem do świata, który zawładnął moim sercem. Ostatni raz oceniłam tak wysoko książkę w styczniu 2017 roku, teraz nadszedł czas na kolejnego faworyta: Wyczarowanie światła. Pierwszy tom był dla mnie naprawdę dobry, drugi tom trochę podupadł w moich oczach, ale trzeci… o trzeci w żaden sposób się nie obawiałam. Byłam spokojna, bo wiedziałam, że Victoria Schwab mnie nie zawiedzie. I nie zawiodła. Ba, przeskoczyła moje najśmielsze oczekiwania i sprawiła, że zamykając ostatnią stronicę powieści, zapłakałam nad tym, że moja trzyletnia przygoda z ciągłym oczekiwaniem na kolejny tom serii, właśnie się skończyła. Niewiele książek czytam dwa razy, ale z tą serią jestem tak głęboko związana, że na pewno jeszcze nieraz do niej wrócę. A co w niej takiego cudownego?

Przede wszystkim bohaterowie. Gdyby ktoś kazał mi się wrócić do czasów szkolnych i wręczyłby mi kartkę, na której miałabym zapisać odpowiednią liczbę słów dotyczącą charakterystyki wybranego bohatera z serii Odcieni magii, zapewne nie starczyłoby mi miejsca, a fascynacja, która kwitłaby z każdą minioną sekundą w moich oczach i na ustach, zapewne rozbawiłaby niejednego obserwatora. To są postacie, które żyją. Nie musimy dostawać papierowo zapisanej charakterystyki każdego z bohaterów, wiele możemy wyłowić pomiędzy ich słowami, zachowaniami, gestami. Każdy był na swój własny sposób niepowtarzalny i nie do zapomnienia. Mimo tego, że nie wszystkich kochałam, to jednak wciąż mam do wielu z nich sentyment. W moim sercu na zawsze pozostanie Kell, co chyba nikogo nie zdziwi, ponieważ cała ta historia zaczęła się właśnie od niego, a także Holland. Wszystkie wątki, których byli uczestnikami, sprawiały, że na mojej twarzy pojawiał się rumieniec fascynacji i szeroki uśmiech małego, psychopatycznego czytelnika. Już dawno w dziecięcy sposób nie żałowałam, że te postacie istnieją tylko i wyłącznie na stronicach książki. Gdybym mogła, z chęcią bym ich stamtąd wyrwała. W naszym czytelniczym świecie często mówi się o posiadaniu własnego książkowego kochanka. Chyba Kell i Holland za bardzo mnie w sobie rozkochali!

Oczywiście inne postacie były równie interesujące, jak na przykład nasza znajoma złodziejka, a od niedawna także magini – Lila, czy chociażby Alucard – kapitan-mag, zakochany w księciu Czerwonego Londynu. Mieliśmy również okazję zapoznać się bliżej z królową Emirą i królem Maximem, a dokładniej z ich postępowaniami, wewnętrznymi rozterkami i pragnieniami. Bardzo ciekawie rozbudowana sfera królewskich bohaterów! Że nie wspomnę o ich losach. 

To, co mi się jeszcze podobało, to relacje pomiędzy poszczególnymi bohaterami, a także ich osobiste historie. Bardzo się cieszę, że Victoria Schwab zapoznała nas w końcu z historią Hollanda, to naprawdę dużo wprowadziło do naszej czytelniczej przygody. Jeżeli chodzi o relacje, chyba najbardziej podobała mi się ta, która nawiązała się pomiędzy Kellem i Hollandem – nic dziwnego, w końcu łączyła ich magia, a więc w jakiś sposób braterstwo. Rozwinęła się także relacja Kella i Lili, która nabrała trochę pikantniejszego odcienia. Może braterska miłość pomiędzy Rhyem a Kellem była już widoczna w poprzednich tomach, tu zyskała jednak kulminacyjny punkt, który wycisnął z moich oczu ostatnie łzy. Skoro już jesteśmy przy relacjach Kella... Na uwagę zasługuje również jego traktowanie przez króla i królową, którzy byli jego zastępczymi rodzicami. 

Tak, moi drodzy, to za postacie kocham tę serię najbardziej i to za nimi najbardziej będę tęskniła po przeczytaniu wszystkich części. Zżyłam się z nimi tak, jak zżywa się z rzeczywistymi ludźmi. Każda z nich pozostawiła we mnie miłe wspomnienia, refleksyjne myśli i… tęsknotę, która będzie za mną chodzić pewnie przez kolejne dni, jak nie miesiące. 

Bohaterowie to jednak nie wszystko, ważna była również fabuła, a tu muszę przyznać, że pani Schwab poszalała. Początkowo obawiałam się, że tak potężna objętość książki sprawi, że będę zmęczona treścią, ponieważ zginę gdzieś w licznych i przydługich opisach, których autorka jest zwolenniczką. Jednak nie. Akcja równoważyła się tu z fabularnym, ale pozytywnym zastojem, który dawał nam chwilę na wytchnienie. Nie śmiałabym wyrazić swojej opinii, która zaczynałaby się od słów: „Chętnie zmieniłabym…”, nie! Bo ja bym tu absolutnie niczego nie zmieniała! Może zakończenie nie było tak zaskakujące, jak mogłoby być, ale mnie ono w pełni satysfakcjonuje, bo pozostawiło w sobie zarówno nutkę smutku, jak i radości. Takie właśnie powinny być zakończenia: przepełnione nadzieją na lepszy czas, który wyrasta z tego gorszego.

To, co kocham w twórczości pani Schwab, to jej opisy i niezwykła obrazowość sytuacji. Jej książki mają w sobie coś niesamowicie innego, czego nawet nie potrafię nazwać. Kiedy je czytam, często robię to z zapartym tchem. Czasami odnoszę wręcz wrażenie, że z tak samo zapartym tchem autorka pisze wszystkie te powieści. Nawet kiedy pozornie nic się nie dzieje, emocje potrafią kipieć ze stronic, buchając w nas barwnym ogniem opisów! Na dodatek to harmonijne kreowanie magicznych światów – zawsze czujemy, jakbyśmy właśnie się w nich znajdowali, a przede wszystkim czuli to, co bohaterowie.

Victoria Schwab potrafi grać na emocjach. Nie ma u niej miejsca na nudne dialogi – może nie jest ich tak wiele, jak chwilami mogłoby być, ale tu trzeba jej przyznać – większość z nich ma coś konkretnego do przekazania. Wystarczy spojrzeć na strefę cytatów, która znajduje się u dołu tej recenzji – te wypowiedzi są konkretne i mocne! Wiele z nich zapewne zapiszę w pamięci i zachowam w sercu, aby sięgnąć do nich, gdy zatęsknię za Odcieniami magii. 

Pomyślicie sobie: wow, nie ma żadnych wad, ale spokojnie, ja zawsze znajdę coś, co choć trochę będzie godzić w moje oczy. W tym przypadku nie był to jakiś karygodny przypadek, ale jednak początkowo mi przeszkadzał. Mniej więcej do połowy książki miałam wrażenie, że autorka rozplata na krótkie fragmenty zbyt wiele historii. Czasami takie, które wydawałyby się z czytelniczego punktu widzenia… zbędne. Nie było ich na szczęście dużo i potem mieliśmy już dłuższe, znaczące dla fabuły wątki, z którymi autorka się rozkręciła. Zastanawia mnie również jedna kwestia. Jeden z bohaterów miał się dowiedzieć czegoś o swojej przeszłości, a potem ten wątek gdzieś zaginął. Zastanawiam się, czy to przez zapomnienie autorki, czy może ja czegoś nie zrozumiałam, albo to pominęłam. 

O samej serii mogłabym pisać długie eseje, ale zakończę swoją opinię właśnie w tym momencie. Bardzo mi smutno, że to już koniec, ale możecie mi wierzyć, trzy tomy z jaskrawymi, czerwonymi grzbietami zajmą miejsce na honorowej półce. Na pewno jeszcze nieraz, nie dwa do nich powrócę. Jeżeli ciekawi was fantastyka i chcecie koniecznie zżyć się z bohaterami, nie zastanawiajcie się. Obiecuję wam, że to będzie emocjonująca przygoda, która zarówno podbuduje, jak i złamie wasze serca. A teraz nie zostaje mi nic innego, jak się pożegnać… Anoshe!

Ocena: 9/10

Mroczniejszy odcień magii | Zgromadzenie cieni | Wyczarowanie światła

Za egzemplarz dziękuję:

STREFA CYTATÓW:

„Blizny nie są niczym wstydliwym – oznajmiła – póki ich takimi nie uczynisz”

– Przepraszam – droczyła się z nim Lila – ale kiedy ktoś wymienił mojego dzielnego kapitana na biadolącego arystokratę?

– Kiedy ktoś wymienił moją najlepszą złodziejkę na cierń w tyłku?

– Ach – mruknęła – ale zawsze nim byłam.

„Miejsce króla – wyjaśnił ojciec – jest wraz z jego ludźmi.

(…) „A miejsce księcia – powiedział hardo – wraz z jego królem”.

Mit bez głosu jest jak dmuchawiec bez wiatru.

 Nie jest w stanie rozsiewać nasion.