[Recenzja filmu] Król rozrywki

Tytuł: Król rozrywki 

Tytuł org.: The Greatest Showman

Reżyseria: Michael Gracey

Gatunek: Biograficzny, Musical 

Premiera: 29 grudnia 2017 - Polska 

Czas trwania:  1 h 45 min 

Opis: Historia amerykańskiego artysty, P.T. Barnuma, założyciela cyrku z trzema arenami, który przyniósł mu sławę. 

Do obejrzenia tego filmu zbierałam się całkiem długo. Dziś, kiedy jestem po jego seansie, żałuję, że zajęło mi to tak długo. Jestem pod ogromnym wrażeniem jak dobry to musical. Lubię je oglądać, z tą różnicą, że nie na żywo tylko jako ekranizację. Inny, który przypadł mi do gustu jest Mamma Mia!.

Król rozrywki  wywarł na mnie ogromne wrażenie. Każdy jego element podobał mi się tak samo. Przede wszystkim pomysł na fabułę. Przedstawienie biografii w ten sposób bardzo mi się spodobał. Dużo się działo. Nie czułam się znudzona jakimś fragmentem. Z zapartym tchem oglądałam  do końca filmu. Były w nim momenty wzruszające, ale i  radosne. Wydaje mi się, że ekranizacja była spójna, wszystko ze sobą grało. Nie miałam wrażenia, ze coś jest nie tak. Z każdym nowym wątkiem, film podobał mi się coraz bardziej. Ich mnogość sprawiła, że nie czułam znudzenia, monotonii. 

Z kolei scenografia powala na kolana. Każda z postaci miała dopracowany strój, niebanalny. Konstrukcja oraz sprzęt cyrkowy robiły wrażenie.  
Wykreowane postacie były bardzo realistyczne. Każdy z nich miał inną historię, po mimo tego potrafili się zjednać. Choć z drugiej strony ta właśnie inność sprawiła, że mimochodem stworzyli jedną społeczność, społeczność odmieńców. Odmienność bohaterów sprawiła, że ten cyrk powstał i zdobył rozgłos u publiczności. Poza zachwytem budził również wstręt. Uważam, że ciekawie to rozegrano w filmie. Ukazanie pewnego rodzaju "inności"  wzbudza w społeczeństwie mieszane uczucia. Dlatego też, tym bardziej ten film uważam za realistyczny. Nie przekłamujący rzeczywistości. 
Historia P.T. Barnuma jest mi obca. Dlatego też, nie jestem w stanie stwierdził na ile ta biografia jest prawdziwa. 
Z całej obsady znam najlepiej Z. Efrona i Zendaya. Może dlatego, że to pokolenie po części jest mi bliskie. Ze wszystkich scen w filmie najbardziej przypadła mi do gustu, kiedy ta dwójka spotkała się razem w cyrku po godzinach i śpiewali razem, wykonywali akrobacje cyrkowe. 
Piosenki wykorzystane w filmie były cudowne. Idealnie dobre na sytuacji. Kiedy się w nie wsłuchiwałam, od razu podrywałam się do tańca.  Uważam również, że choreografia jest warta uwagi. Zrobiła na mnie wrażenie. Mnogość trudnych figur, kroków. 
Podsumowując. Film jest wart obejrzenia. Chyba nikt się nie zawiedzie. Poza elementami rozrywki, przynosi on inne korzyści. Skłania on do refleksji nad własnym życiem, nad marzeniami. Mogłabym rzec, że nawet podnosi na duchu. Sprawia, że człowiek od razu staje się bardziej radosny. Chętny do wzięcia życia w swoje ręce i spełniania swoich marzeń. 

Ocena: 9/10

[...] 

They can say, they can say it all sounds crazy

They can say, they can say I've lost my mind

I don't care, I don't care, so call me crazy

We can live in a world that we design

     Pink,"Million dreams"