[PRZEDPREMIEROWO] Artur Wells - "Granica. Zbiór opowiadań"

Autor: Artur Wells

Tytuł: Granica. Zbiór opowiadań

Gatunek: fantastyka

Wydawnictwo: Psychoskok

Data wydania: 24 sierpnia 2017

Ilość stron: 170

Opis: Artur Wells jest autorem dwóch książek fantasy: „Sen Henny” i „Sen Henny – Imperium magów”, poruszających kwestie poszukiwania prawdy, poświęcenia i miłości. W niniejszym zestawieniu znajdujemy opowieść pt. „Teresa” będąca wstępem do potencjalnej kontynuacji sagi. Ten zbiór opowiadań jest jednak bardziej złożony. Są w nim dość lekkie opowiadania jak "Smok" przyjazne dla młodszych fanów gatunku jak i dużo bardziej złożone jak "Moje miasto", w którym główny bohater mierzy się tak ze swoją przeszłością, jak i z zaakceptowaniem swej odmienności. „Granica” jest mikropowieścią o poszukiwaniu prawdy i zderzeniu z małością tych, którzy wydają się wielcy w naszych oczach. „Wehikułu Czasu” nie mogło zabraknąć w książce, w której autor przyjął pseudonim oparty o nazwisko sławnego Herberta Georga Wellsa.

Jest to pozycja dla miłośników gatunku Fantasy/Fantastyki w każdym wieku, bo każdy będzie w stanie odnaleźć tam coś dla siebie.

            Bardzo rzadko ostatnio sięgam po zbiory opowiadań. Stanowczo bardziej wolę pełne powieści, które wciągają mnie do swojego świata, a ich bohaterowie pozwalają mi się poznać. Czasami jednak warto wprowadzić jakąś zmianę.

            „Granica” to zbiór sześciu opowieści osadzonych w realiach fantastycznych, każde z innymi bohaterami i nieco odmienne od pozostałych.

      „Moje miasto” to dość dynamiczny obraz ucieczki przed kolejnymi zabójcami. Główny bohater i jednocześnie narrator, Jakub, ma być kimś, kto może przynieść zagładę dwóm światom, więc stanowił cel. Musi zmierzyć się z zabójcami czyhającymi na jego życie, ale też z swoją wewnętrzną bestią, która podnosi łeb w sytuacjach zagrożenia. Szczerze mówiąc, sam Jakub jest dla mnie dość nijaki i niewiele mogę o nim powiedzieć. Mamy tu też przeplatanie dynamizmu ucieczki z przebłyskami przeszłości, które tłumaczą zaistniałą sytuację i to wyszło autorowi naprawdę dobrze.

            Tytułową „Granicę” śmiało można nazwać mikropowieścią. Jej bohater, Kay, w wieku siedmiu lat zostaje sierotą i przenosi się do Akademii Strażników, która przygotowuje magów do opieki nad granicą z Czarnym Królestwem stwarzającym zagrożenie dla pozostałych światów. Wiele lat później w czasie egzaminu Kay ratuje pewną dziewczynę, a jego magia tworzy potężny miecz wraz z proroctwem dotyczącym głównego bohatera.

           W tych niewielu stronach dało się nawet dość sprawnie zmieścić kilka wątków. Mamy zemstę, rozwijającą się miłość z przeszkodami, walkę dobra ze złem, księżniczkę, która wpada w kłopoty przez swą chęć przeżycia przygody, a nawet smoki. I to bardzo przyjaźnie nastawione.

        Czytając „Granicę”, miałam kilka skojarzeń z innymi tworami fantasy. Choćby miecz, który działa podobnie do Miecza Prawdy od Terry’ego Goodkinda czy scena, w której Kur przychodzi do Kaya, brzmi trochę jak wyciągnięta z Harry’ego Pottera.

       I znów mam problem z bohaterami, bo niby są sympatyczni, mają nadane różne cechy, ale wydają mi się trochę bezbarwni. Do tego otwarte zakończenie pozostawia niedosyt.

     „Wehikuł czasu”, czyli po prostu podróż do przyszłości. Nie czuję się dobrze w takich tekstach, ale zaciekawiła mnie teoria, według której żadna ingerencja w czas nie zrobi różnicy, bo historia zmienia się dynamicznie, więc nie ma żadnych światów równoległych. No i zakończenie z humorem, które naprawdę mnie rozbawiło.

          Zarówno „Tato” jak i „Teresa” w prosty sposób pokazują stereotypowe myślenie ludzi, którzy obawiają się odmienności i narzucają innym role odgrywana przez przodków. Strach przed zmianami, który rodzi uprzedzenia i piętnowanie odmienności, która czasami robi więcej dobrego niż się wydaje.

        „Smok” za to bazuje już na stereotypie typowego groźnego smoka dbającego tylko o skarby i jest świeżym pokazaniem motywu dziewczynki i bestii. Moim zdaniem jest to najsympatyczniejsze opowiadanie z całego zbioru.

         W ogóle odnoszę wrażenie, że Artur Wells ma problem z tworzeniem postaci. Co prawda nie znam jego powieści, więc może to być kwestia krótkich form, ale bohaterowie wszystkich opowiadań w tym zbiorze są na tyle nijacy, że po zamknięciu książki ciężko mi cokolwiek o nich powiedzieć.

        Co mi się podoba, to dynamizm scen akcji. Naprawdę widać ruch, nie ma tu dłużyzn. Dialogi też są całkiem zgrabnie ułożone, choć mam wrażenie, że postacie dziecięce mówią trochę zbyt dojrzałym językiem. Nie zostały wyeliminowane wszystkie błędy, w jednym miejscu zdanie brzmi nienaturalnie, o braku wielu przecinków już nie wspominając.

     „Granica. Zbiór opowiadań” to dość sympatyczny zbiorek, który uprzyjemni wolny czas po ciężkim dniu. Każdy powinien znaleźć w nim coś dla siebie i nie poczuć się zawiedziony.

Ocena: 7/10

Za egzemplarz recenzencki dziękuję: