[Recenzja książki] Becca Fitzpatrick - "Niebezpieczne kłamstwa" [BOOKTOUR]

Autorka: Becca Fitzpatrick

Tłumacz: Mariusz Gądek

Tytuł: Niebezpieczne kłamstwa

Tytuł oryg.: Dangerous lies

Gatunek: literatura młodzieżowa

Wydawnictwo: Otwarte (Moondrive)

Data wydania: 11 maja 2016 r.

Ilość stron: 424

Opis: Stella to nie jest moje prawdziwe imię. Thunder Basin w Nebrasce nie jest moim prawdziwym domem. Po tym jak byłam świadkiem groźnego przestępstwa, zostałam objęta programem ochrony świadków i wysłana do spokojnego miasteczka na końcu świata. Moje życie rozpadło się na milion kawałków. Nie potrafię się tu odnaleźć. Miałam rozpocząć ostatni rok liceum. Miałam być z chłopakiem, którego kocham, ale zostaliśmy rozdzieleni. Teraz w moim życiu pojawił się ktoś inny – czy mogę mu zaufać? Coraz trudniej jest mi ukrywać uczucia. Coraz trudniej jest też kłamać…

             Niebezpieczne kłamstwa to książka, do której ciężko wymyślić mi jakikolwiek wstęp. Mogłabym pisać o miłości, ale po co? Mogłabym pisać o literaturze młodzieżowej, ale to nie jest konieczne. Mogłabym pisać o thrillerze, ale praktycznie go tu nie ma. Więc o czym? Może po prostu o tym, że przeczytanie dzieła Becci Fitzpatrick zawdzięczam Angelice z Ohmylife, ponieważ zorganizowała BookToure’a. Cieszę się, że mogłam wziąć w nim udział, dziękuję!

Uwielbiam książki, które mają mnóstwo wad. Przy nich porywa nas do działania zła strona mocy weny. Już mnie nudziło to, że czytam same dobre powieści, bo ile można, prawda? Nie, żartuję. Niebezpieczne kłamstwa nie były aż takie złe, szkopuł tkwi raczej w tym, że były o… niczym. To dobry przykład powieści autorki, która zyskała wielką popularność z powodu innej serii. Wydaje mi się, że zadziałała tu  renoma twórcy.

Powieść czyta się miło, temu nie zaprzeczę, bo jednak Becca Fitzpatrick ma zdolność do zaciekawienia czytelnika, jednak to byłoby na tyle. Opis z tyłu książki i sam tytuł zapowiadały nam dobry thriller, a dostaliśmy schematyczną młodzieżówkę z potraktowanym po macoszemu wątkiem kryminalnym, który nawet nie porusza czytelnika. Na dodatek wszystko jest do bólu schematyczne i maksymalnie przewidywalne. Jeżeli miałabym powiedzieć o czym tak naprawdę jest ta książka, powiedziałabym, że o miłosnych, chwilami irytujących rozterkach dwójki nastolatków. Nie jest ona bynajmniej godną zapamiętania lekturą.

Myślę, że jedną z najgorszych wad tej książki jest główna bohaterka. Już dawno żadna postać nie zirytowała mnie tak bardzo. Pierwsze strony sprawiły, że miałam ochotę wejść do powieści, chwycić ją za ramiona i mocno potrząsnąć (nie wyrażę swoich bardziej sadystycznych myśli na ten temat, chociaż myślę, że mój mord na bohaterce urozmaiciłby fabułę). Estella jest maksymalnie rozpieszczona, wredna, niewdzięczna i przy okazji głupia. W trakcie książki może odrobinę się zmienia, ale jednak pozostała dla mnie jedną z najbardziej znienawidzonych głównych bohaterek powieści. Któraś z uczestniczek BookToure’a zapisała z tyłu opinię, że Stella jest Sherlockiem (oczywiście w sensie sarkastycznym). Zgadzam się z tym całym sercem.

Jeżeli chodzi o innych bohaterów, tu można już ze spokojem odetchnąć. Polubiłam Cheta. Był zwyczajnym, wiejskim chłopakiem. Jedyne co mi w nim przeszkadzało to to, że pomimo nieciekawej przeszłości, był ideałem. Nie miał żadnych wad. Nawet kiedy bohaterka mówiła mu „jesteś kretynem”, to go to nie ruszało. Cały czas zachowywał się jak troskliwy chłoptaś, który jest zaślepiony miłością. Stella mogła go ranić, mogła go wyzywać, a on tylko: „och, co się stało? Może ci pomóc?”. Przez to niektóre dialogi między dwójką głównych bohaterów były sztuczne. Becca Fitzpatrick przesadziła z kreacją tej postaci, ale jednak ją polubiłam. Ciekawa jest też Carmina – tymczasowa opiekunka Stelli. Była kreowana na silną i niezależną kobietę, która miała ciężką przeszłość. Podziwiałam ją za to, że nie dawała się nastoletniej, rozpieszczonej dziewczynie i była dla niej surowa. Myślę, że głównie za to polubiłam tę postać. Potem bohaterki oczywiście zaczęły się dogadywać, ale na szczęście Carmina nie straciła całego swojego uroku (pomijając to, że zmiana była nagła i trochę mi do niej nie pasowała). Postacie drugoplanowe również miały swoje własne charakterystyczne cechy oraz historię i myślę, że każda z nich przedstawiała sobą coś ciekawego, pominę już oczywiście to, że po kilku tygodniach zupełnie nic na ich temat nie pamiętam. 

Patrzę na swoją recenzję i dziwię się, bo chociażbym chciała, nie potrafię napisać nic więcej. Myślę, że może to dowodzić temu, że to kolejna książka, którą czyta się dla zabicia czasu i nie pozostawia po sobie żadnego śladu. Chyba pierwszy raz mam wrażenie, że wyczerpałam temat, a to wina tej nijakości powieści. Czy polecam? Nie bardzo, chyba, że chcecie wyrobić własną opinię, a to się często zdarza! W końcu nie będę nikogo zniechęcać. 

Żeby nie było, orchidea nie jest prawdziwa!

Ilość tych zakładek powala! Ja też zaznaczyłam kilka swoich cytatów, chętnie bym się nimi podzieliła, ale niestety zapomniałam je przed wysłaniem spisać.

Ocena: 5/10