[Recenzja filmu] "Strażnicy Galaktyki vol. 2"

Tytuł: Strażnicy Galaktyki vol. 2

Tytuł oryginalny: Guardians of the Galaxy vol. 2

Reżyseria: James Gunn

Scenariusz: James Gunn

Obsada: Chris Pratt, Zoe Saldana, Bradley Cooper, Vin Diesel, Dave Bautista, Kurt Russell i inni

Gatunek: Akcja, Sci-Fi

Premiera: 19 kwietnia 2017 (świat), 5 maja 2017 (Polska)

Czas trwania: 2 godz. 16 min.

Opis: Peter Quill z drużyną wyrzutków kontynuuje podróż przez kosmos i jako obrońca galaktyki stawia czoła nowym niebezpieczeństwom. Poznaje także prawdę o swoim ojcu oraz jego dziedzictwie. 

(filmweb.pl)

     Opowieści o komiksowych superbohaterach mają to do siebie, że długo się nie kończą, a to dostarcza wielu okazji, by przenieść ich przygody na ekrany jako seriale - i ciągnąć je, czasami ku wielkiemu westchnieniu niezadowolenia widzów - bądź też filmy. I to dość kasowe filmy. Po tym, jak przed trzema laty Strażnicy Galaktyki, czyli opowiastka o garstce wyrzutków stającymi się obrońcami wszystkiego w kosmosie, zyskali uznanie świata i fanów Marvela, czymś oczywistym było nakręcenie kolejnej części ich przygód. Czy kolejna odsłona była równie ciekawa? Dla kogoś na pewno, ja wypadłam z tego grona już w trakcie oglądania. Dlaczego? Czytajcie dalej.

      Prawie całkowicie to samo grono postaci. Prawie całkowicie ten sam humor i efekty. Co mogło więc pójść nie tak? Niedopieszczony scenariusz zrobił swoje. Tak jak sceny wszelkich walk, do których dochodziło, były zjawiskowe, efektywne i dość barwne - podczas seansu 3D, na którym wylądowałam, naprawdę nacieszyłam oczy intensywnością kolorów poszczególnych scen - tak spokojniejsze sceny fabularne zaczynały się, aby się nie w pełni zakończyć. Brakowało słów, miejscami czułam, że brakuje jakiegoś kadru - może przy montażu coś nie wyszło? Albo komuś się dłoń omsknęła podczas pracy. Niemniej nie do końca jestem usatysfakcjonowana poruszanymi wątkami. Ale o tym za chwilę.

     Jeśli ktoś pamięta bohaterów i ich zachowanie z części pierwszej - nawet jeśli jest to dość mgliste wspomnienie - śmiem donieść, że niewiele się tu zmieniło. Peter Quill nadal jest Star-Lordem słuchającym muzyki z lat osiemdziesiątych i mający w sobie dawne przyzwyczajenia złodzieja i oszusta, Gamora wciąż jest zielona i ma nienajlepsze relacje z siostrą Nebulą. Ta wciąż szuka sposobu na zemstę, Drax pozostaje potężnym fizycznie kosmitą z dziwnym poczuciem humoru i taktu, Rocket nadal używa swoich zabawek, Yondu szuka drogi z powrotem do bycia szanowanym, a słodki Mały Groot jest po prostu uroczy. Jeśli chodzi o postać Ego i powrót Kurta Russella na duży ekran, to muszę przyznać, że trochę tęskniłam za widokiem jego twarzy. Ten uznany aktor ma już taki dorobek i doświadczenie, że na jego grę nie mogę narzekać. Odpowiednia mimika i intonacja oraz okazywanie uczuć wyszły mu całkiem całkiem. Nawet jako zła postać jest w stanie przekonać do siebie widza, za co chylę czoła.

    Z ciężkim sercem jest mi to pisać, ale nawet Mały Groot, ten pocieszny badylek z dużymi oczkami, nie uratował mojej końcowej oceny. Czuję lekkie rozczarowanie, zabrakło mi głębi w tej części lub bardziej - zabrakło nieuciekania od głębi. W momentach, kiedy sceny i dialogi narzucały pojawienie się uczuć, kiedy słowami zbliżano się do rejonu okazywania emocji, bohaterowie dziwnie się wycofywali, wręcz od tego uciekali, jakby bojąc się, że uczucia coś zniszczą w tej historii. A przecież są one częścią życia każdego z nas. Rozumiem, można uchodzić za chłodnego zawsze i wszędzie, ale jeśli osoba dość ekspresywna nagle zmienia się w nadzwyczaj wyizolowaną, to w mojej głowie pojawiają się pytania: Jaki naprawdę jesteś? Czego się boisz? Część druga jest bardziej poświęcona tematyce bycia rodziną i posiadania rodziny niż pościgom i ratowaniu galaktyki (choć o tym nie zapomniano; po prostu zepchnięto na trochę dalszy plan), ale niekoniecznie jest to jej plusem. Jak wspomniałam, kiedy przyszło do mówienia o uczuciach, wycofywano się z tego albo pokazywano to bardzo pobieżnie. A wydaje mi się, że jeśli bierzemy się za coś poważniejszego, to z wszystkim, co się z tym wiąże. Jak widać, nie zawsze tak jest.

     Nie mogę jednak pozostać tylko bezwzględnie krytyczna wobec Strażników. Istnieje bowiem w tej części moment, kiedy ta część mojego serca, która jeszcze nie skamieniała, ścisnęła się z żalu, a do oczu napłynęły łzy. Przez kilka minut naprawdę poczułam się częścią tej bandy wyrzutków i odczuwałam to co oni. Ta jedna długa scena zasłużyła na zapamiętanie i dla niej obejrzę ten film jeszcze raz. Dobrze poradzono sobie również z ukazaniem duetu Peter-Ego. W sprawny sposób pokazano, jak da się manipulować człowiekiem, zaskarbiając sobie jego uwagę poprzez małe niedopowiedzenia, i jak to wykorzystać, by zagrozić nie tylko manipulowanemu, ale i światu, w którym żyje. Poza tym pojawiające się wątki wydawały się niepełne, aczkolwiek starano się tak zawiązać relacje zarówno wśród starych, jak i nowych postaci, by mieć punkt wyjścia dla dalszej kontynuacji.
     Jeśli już się biorę za plusy, to nie mogę wspomnieć o niesamowicie dobrym soundtracku tej produkcji. Jeśli ktoś uważa, że w ostatnich dekadach poprzedniego stulecia nie było dobrych piosenek, to powinien go przesłuchać, jestem niemalże pewna, że zmieni zdanie.
     O scenach walki wspomniałam jako o bardzo efektownych, niestety, ale strasznie mnie nudziły. Ilość wybuchów jest powyżej przeciętnej, wrzaski i okrzyki nie przyciągały mojej uwagi do ekranu, a jedynie wywoływały westchnienie. Było ich dużo, były kolorowe i pełne dynamizmu, ale uważam, że gdyby tylko z którejś zrezygnować, film by na tym za mocno nie ucierpiał. Gdyby też wreszcie powzięto jakieś stosowne decyzje co do relacji Petera i Gamory większe niż w ostatnich scenach, byłabym szczęśliwsza.

     Podsumowując, druga część Strażników to prawdziwe widowisko ze znanymi postaciami, ponowne zetknięcie się z różnymi rodzajami kosmitów, z nowymi bohaterami i relacjami, o rodzinie, choć potraktowane po macoszemu. Jeśli komuś taka kombinacja nie przeszkadza, to polecam obejrzeć.

Ocena: 6/10