[Recenzja książki] Stephanie Perkins *antologia* - "Ktoś mnie pokocha" [Cz.2]

Publikacja tego postu była zaplanowana, dlatego, że obecnie SadisticWriter ma urlop. Tym samym apeluję, że komentowanie nadrobię 11 sierpnia. Zmienia się też trochę rozpiska naszych publikacji – Cleo  M. Cullen uczestniczy w Book Tourze u Bluszczowych Recenzji i podzieli się z nami recenzją „Jedynego pirata na imprezie”, a SadisticWriter prawdopodobnie „Przypadki Callie i Kaydena” zamieści we wrześniu (być może 2 tomy pod rząd), zastępując ją „Wyśnionymi miejscami”.

To druga część recenzji „Ktoś mnie pokocha” i wydaje mi się, że akurat ta jest bardziej pochlebna. Nie wiem czy dzielenie jej na dwie części było dobrym pomysłem, ale powiedzmy, że to tylko eksperyment!

Ktoś mnie pokocha [Cz.1]

Veronica Roth – „Bezwładność”

Tak, to było moje pierwsze zetknięcie z twórczością tej pani, choć już od jakiegoś czasu chciałam przeczytać cykl „Niezgodnej” (póki co, skończyłam etap oglądania filmów, bo mój tata jest wielkim fanem Niezgodnej). Na razie o opinii krótkiego opowiadania, które stworzyła pani Roth.

Historia jest jedną z trzech, które moim zdaniem najlepiej wypadły w całej antologii. Autorka po prostu dotknęła mojej duszy, a ja nie mogłam pozbierać się jeszcze godzinę po tej krótkiej historii. Naprawdę. Po wchłonięciu tej opowieści, odłożyłam książkę i musiałam ochłonąć. Nawet nie chodzi tu o smutek, bo przecież wszystko kończy się dobrze, ale o to, jak autorka potrafiła przedstawić rozterki zwykłego człowieka, z jaką dosadnością opisać emocje, żeby trafiły do głębi. Lubię takie historie, które po prostu uderzają mnie w twarz.

Claire i Matt mają okazję jeszcze raz przeżyć najważniejsze dla nich momenty dzięki „ostatniej wizycie”, która pomaga podczas osobistego spotkania w umyśle wytworzyć chciane wspomnienia. Ostatnia wizyta odbywa się dlatego, że Matt chce się pożegnać przed poważną operacją ze swoją przyjaciółką. Nie będę się rozpisywać na temat fabuły. Pomysł był dobry i dobrze został wykonany. Przejścia pomiędzy wspomnieniami były bardzo płynne, historie postaci również dobrze wplecione w całość. Nic tu nie było niewymuszone, wszystko życiowe i naturalne. Tak naprawdę nie jestem wiele w stanie powiedzieć o tym opowiadaniu. Je po prostu trzeba przeczytać.

8/10

„– Tutaj zaczęła się nasza historia – powiedział. – Byłaś taka… Chodzi mi o to, że ich zdanie zupełnie cię nie interesowało. To tak jakbyś cały czas słuchała swojej melodii, chociaż wszyscy naokoło kołysali się w rytm zupełnie innej muzyki. Boże, jak mi się to spodobało. Też tak chciałem”

„– Rozmazał ci się makijaż – zachichotał. – Wyglądasz, jak gdyby ktoś podbił ci oczy.

– Tak? A tobie widać sutki sterczące pod koszulką.

– Claire Lowell, czy ty patrzysz na moje sutki?

– Nieustannie”

Jon Skovron – „Byle nie miłość”

Po wielkich smutkach i pozbieraniu siebie do kupy, byłam gotowa zmierzyć się z kolejnym opowiadaniem, które zniszczy mi serce. Przynajmniej tak wywnioskowałam z tytułu – niesłusznie. Nareszcie mogłam odetchnąć, a nawet się uśmiechnąć.

Pierwsze, na co muszę zwrócić uwagę to to, jak autor się do nas zwracał. Bezpośrednio. Takie pisanie z troską o czytelnika.

Tak naprawdę cała historia jest banalna. Potraktować ją można z dziecinną naiwnością, bo takie rzeczy jak za starych komedii romantycznych się nie zdarzają, ale mimo wszystko czytało się bardzo miło. Wszyscy bohaterowie byli ciekawie wykreowani, a muszę przyznać, że jak na taką opowieść było ich sporo.  Nikt mnie tu nie denerwował. Nawet bogate dzieciaki, które kojarzyłyby się nam z rozpieszczonymi bachorami, sprawowały się całkiem nieźle. Córka kierownika hotelu była nawet zaprzyjaźniona z główną bohaterką.

Tym razem mamy do czynienia z młodymi pracownikami hotelu Del Arte i ich stałymi, hotelowymi bywalcami. Lena ma za zadanie odebrać nowego pracownika o imieniu Arlo. Nie ma między nimi wielkiego romansu, po prostu dobrze się dogadują. Obydwoje, samemu nie łącząc się w miłosny duet, próbują uknuć plan idealny, żeby połączyć ze sobą gości hotelu, którzy kryją przed sobą swoją miłość. Jak się idzie domyślić – plan sam podziałał również na nich!

To trochę taka głupiutka opowieść dla dzieciaków, może lekko parodyjna, urocza, ale mi się podobała. Była dobrym odpoczynkiem od smętów i wreszcie mogłam poczuć lato. Plus za narratora, który ujawnia nam się pod sam koniec. Pokochałam go, mimo tego, że zbyt wiele nie mówi.

7/10

„– Masz chłopaka?

– Nie – odpowiedziała spokojnie, nie odrywając oczu od drogi.

– A chciałabyś?

– Nie.

– Aha – odparł Arlo. – Tak. Ja też lubię niezobowiązujące układy”

Brandy Colbert – „Żegnaj i powodzenia”

Czytając tytuł znów pomyślałam sobie: „no, nie, kolejny smęt”. Na szczęście nie było tak źle.

Historia jest uchwycona z innego punktu widzenia, nie tak mocno miłosnego jak wcześniejsze opowieści. Na początku niby nie dzieje się nic szczególnego, a jednak czytasz to z zaciekawieniem. To sztuka, zachęcić czytelnika… niczym specjalnym.

Rashida dowiaduje się o tym, że najważniejsza w jej życiu osoba wyprowadza się z rodzinnego miasta. Chodzi tu o jej kuzynkę, Audrey, która po śmierci jej matki, sama ją zastąpiła. Co ciekawe, Rashida wcale nie jęczy i nie płacze, że zostanie sama. Nie próbuje skoczyć z mostu, choć wyraźnie pokazuje swoje niezadowolenie. Jej zachowanie jest naturalne. Pierre’a – przyrodniego brata dziewczyny jej kuzynki (ogarnij to!) poznaje na imprezie pożegnalnej. Nie zaczyna się to wzniośle i wspaniale, ponieważ Pierre dosadnie uświadamia Rashidzie jej nieprzyjemne zachowanie. Tak naprawdę przez długi czas, dopóki nie lądują w starym mieszkaniu Audrey są dla siebie chłodni, nieprzystępni. Potem przy kawałku zamówionej pizzy, nawzajem się otwierają.

Tu tak naprawdę nie dzieje się nic. Zupełnie. A jednak autorka potrafiła nas zainteresować pozornie zwyczajnymi dziejami. Jedyne co mi się nie podobało to to, że po kilku godzinach znajomości, główni bohaterowie nagle zaczynają się całować, jakby się znali od kilku miesięcy. Jak dla mnie – dziwnie to zostało przedstawione.

6/10

„Mruga, patrząc na mnie, i przekonuję się z ulgą, że to nadal ten sam Pierre. Ten sam Pierre, który uwielbia Szekspira, nie znosi pizzy z wysokim brzegiem, rozumie, co znaczy stracić kogoś, kto miał być zawsze przy tobie – oraz wie, jak kochać tych, którzy robią wszystko, żeby ta strata była mniej bolesna”

Cassandra Clare – „Całkiem nowe atrakcje”

Chyba nie muszę mówić, że to najbardziej na opowiadanie pani Clare czekałam? Byłam szalenie ciekawa jak radzi sobie z krótką formą opowieści – to po pierwsze, po drugie – jak sprawdzi się w innej tematyce niż „Dary Anioła”. Nie zawiodłam się, choć jakoś straszliwie zachwycona też nie byłam. Myślę, że gdyby to opowiadanie było trochę dłuższe, miałoby większy potencjał, a tak po prostu było przyjemne i lekkie. Widać tu wyraźnie pióro pani Clare – pojawia się charakterystyczna dla niej ironia i humor.

Główną bohaterką jest Lulu, która od dziecka mieszka z ojcem w cyrku. W momencie, gdy historia się rozpoczyna, dowiadujemy się, że ojciec zostawił ją na pastwę losu. Cyrkowcy są dla niej jak rodzina. I pomyśleć, że pewnego dnia to ta prawdziwa rodzina wszystko niszczy. Pojawia się jej stryj z przystojnym, przyszywanym synem, którego Lulu poznała już w dzieciństwie (trudno powiedzieć, że to miłe wspomnienie, kiedy ktoś się na kogoś zrzygał). Stryj jest typowym złym charakterem. Przytargał ze sobą groźnego demona (bo jakby się bez demonów mogło obyć), który ma odtąd „zasilać” strachem cyrk (bo to taki straszny cyrk, nie taki dla dzieci! Bójcie się). Chyba nie muszę mówić, że między Lulu, a zielonookim i czarnowłosym Lucasem nawiązuje się przyjaźń, a potem… coś więcej?

Postacie jakoś nieszczególnie podbiły moje serca. Były troszkę bezpłciowe, a szkoda, bo Lucas był już bliski do tego, żebym go pokochała.

Mam wrażenie, że sam koniec był przyspieszony (po raz kolejny w tej antologii!). Niemniej jednak, ta fantastyczna, cyrkowa historia przypadła mi do gustu! Cassandro Clare, zaliczyłaś.

7/10

„– W niektórych cyrkach nie wiedzą, gdzie jest granica – dodał ciszej. – Mówią, że skoro ludzie lubią mrok, to trzeba im go dać, nawet jeśli uważają go za fantazję. Jednak cena, którą się płaci za takie zło, jest bardzo wysoka. Ja twierdzę, że skoro ludzie chcą mroku, dajmy im półmrok przetykany promieniami słońca”

Jennifer E. Smith – „Tysiąc powodów, dla których mogło się nam nie udać”

Myślę, że główną zaletą tego opowiadania są postacie i ich zachowania. W końcu ktoś pozytywny, kto nie smęci – czyli Annie oraz nieco wycofany z powodu zaskakującej choroby – Griffin.

Pomysł był świetny. Mamy tutaj dobre tło składające się z dzieci, które przebywają na… hm, powiedzmy, że na obozie wakacyjnym, po którym każdego dnia odbierają ich rodzice. Annie się nimi zajmuje. Ten wątek uważam za kolorowy i ciekawy. Trochę gorzej wypadł związek pomiędzy Annie i Griffinem. Myślę, że gdyby nie dzieci, tak naprawdę nie działoby się tu nic szczególnego. Zakończenie jest miłe, nawet się uśmiechnęłam. To pozycja lekka i przyjemna, ale więcej na jej temat niczego nie mogę powiedzieć.

6/10

„– Raz zostawiłem babcię w sklepie, dlatego, że byłem pochłonięty czytaniem w telefonie o mykologii.

– Co to jest mykologia?

– Nauka o grzybach.

Mrużę oczy, patrząc na niego.

– A co to ma wspólnego z twoją babcią?

– Nic – dodał zniecierpliwiony. – Ale wychodząc tam, byłem tym tak bardzo pochłonięty, że zupełnie o niej zapomniałem”

Lev Grossman – „Mapa maleńkich wspaniałości”

Ostatnie opowiadanie. Mam wrażenie, że celowo zostało umieszczone na końcu, bo jest naprawdę genialne. Na początku myślałam, że autor nie postarał się z tematyką – już z tylnej okładki dowiadujemy się bowiem, że Mark i Margaret jako jedyni w swoim mieście, a może nawet na świecie, przeżywają w kółko ten sam dzień, 4 sierpnia. Każdy zna ten motyw, pojawił się w wielu filmach, o czym uświadamia nas główny bohater – i to mi się właśnie podoba. Niby wielki schemat, a jednak na wielki plus! Spoglądamy na niego z innej perspektywy.

W tym opowiadaniu znajdziemy wszystko co nam do szczęścia i nieszczęścia potrzebne. Smutek, radość, humor, przyjaźń, miłość, dramaty. To dobry i udany mix opowieści. Bardzo podobał mi się motyw z mapą maleńkich wspaniałości – polegał na tym, że dwójka bohaterów każdego dnia znajdywała małe cuda dziejące się u nich w mieście – poczynając od lecącego ptaka nad wodą i nie kończąc na grubiutkim chłopaku, który cieszy się z udanego triku na deskorolce. Samo zakończenie było jednak… cóż, spodziewałam się czegoś innego. Czyżby znów limit słów? Niemniej jednak, z czystym sercem mówię: to moje ulubione opowiadanie z całej antologii. Warto było czekać.

8/10

„– Już pora? To ostatni dzień?

Ze smutkiem pokiwała głową.

– Ostatni. Ostatni czwarty sierpnia. W każdym razie do następnego roku. – Po jej policzkach znowu popłynęły łzy, ale mimo to się uśmiechnęła. – Jestem już gotowa. Już pora”

PODSUMOWANIE:

Co uważam za zaletę takich zbiorów? To, że jedne opowiadania są beznadziejne, a drugie po prostu wspaniałe – równość w przyrodzie musi istnieć.

Od takich antologii zazwyczaj nie wymaga się dużo. Po prostu mają nas wprowadzić w sielankowy nastrój. Pojawia się tu dużo schematów, ale wiele z nich jest przyjemnych. Na ogół antologia na plus. Chociażby się miały tam znaleźć dwa opowiadania, które kocham – poświęciłabym się! Na szczęście dobrych opowieści jest więcej i wydaje mi się, że pod tym względem „Ktoś mnie pokocha” przebija „Podaruj mi miłość”. 

Moje takie drobne spostrzeżenia z tej serii opowiadań. Mam wrażenie, że autorzy przesadzili trochę z tymi wymyślonymi problemami (najczęściej są to rodzinne problemy), dramatami i smutkami. Wakacje to czas, podczas którego przeżywa się przygody, raduje się, a nie smęci. Byłam przez te historie często zdołowana. Po prostu. Wydaje mi się, że w świątecznej antologii było trochę weselej, czyli tak, jak powinno być. Tu uderzył mnie chwilami chłód sytuacyjny, a nie gorąco, które powinno być domeną lata.

Co mnie zdziwiło? Pojawiły się tu aż dwa opowiadania o homoseksualnym zabarwieniu – w porządku, jesteśmy tolerancyjni, ale niech ktoś mi powie, dlaczego prawie w każdej opowieści, choć na chwilę musiał pojawić się jakiś gej czy lesbijka? Wkurza mnie ostatnio ta nowa moda, gdzie każdy autor upycha homoseksualistę w treść. To się robi już nudne.

Niemniej jednak, antologia na plus. Super pozycja do poczytania na ogródku, na plaży, czy w kącie pokoju z brzęczącym wentylatorem. Polecam! Jeżeli pojawi się kolejna antologia pod skrzydłami Stephanie Perkins – na pewno ją dorwę!

Średnia ocena opowiadań: 6

Moja ocena ogólna: 7