[Recenzja książki] Stephanie Perkins *antologia* - "Ktoś mnie pokocha" [Cz.1]

Ostatnio zauważyłam jedną istotną rzecz. Wielu ludzi nie wie, że tego bloga prowadzą 4 różne osoby. Proszę, zwróćcie na to uwagę, bo nie warto wrzucać nas wszystkie do jednego worka ;). Każda pisze inaczej, każda ma inne zdanie, styl i recenzuje inne rzeczy. SadisticWriter jest założycielką (tak, to ja!) Zniewolonych,  Cleo M. Cullen zastępczynią założycielki, a potem są jeszcze nasze genialne recenzentki: Franklin (ta pani od felietonów i wierszy!) oraz Paula, wielbicielka romansów i dramatów! Zapraszam do zakładki: "O nas".

Autor: Stephanie Perkins (zebrała całą antologię)

Tytuł: Ktoś mnie pokocha. 12 wakacyjnych opowiadań

Tytuł oryg.: Summer Days & Summer Nights: Twelve love stories

Gatunek: Literatura młodzieżowa

Wydawnictwo: Otwarte (moondrive)

Ilość stron: 480

Opis: Geek filmowy podkochuje się w koleżance z pracy. Do zrobienia pierwszego kroku popycha go… zombie.

Mark i Margaret utknęli w czasie. W kółko przeżywają ten sam dzień, 4 sierpnia.

Chłopak w śpiączce i jego najlepsza przyjaciółka mają szansę powrócić do przeszłości i na nowo przeżyć najlepsze wspólne chwile. Co się stanie, jeśli jedno z nich postanowi zmienić bieg wydarzeń?

Przejażdżki na motorze, skoki z klifu, seanse filmowe, szalone spiski animatorów w ośrodkach wczasowych, ogniska na campingu i zapach morza – w tych opowiadaniach jest wszystko, czego oczekujesz od wakacji życia.

Odważ się zrobić pierwszy krok do spełnienia marzeń. Kto wie, może miłość czeka na Ciebie tuż za rogiem?

Przecież wszyscy pragniemy tego samego: by ktoś nas pokochał.

Wakacje i miłość. Te dwa zjawiska idą ze sobą w parze i szczególnie mocno oddziałują na naszą wyobraźnie. Prawie każda nastolatka marzy o przeżyciu jakiejś wakacyjnej, miłosnej przygody. Szalona nocka pod namiotami i ten jedyny, nieziemski, seksowny i pociągający chłopak. Morskie fale uderzające o piaszczysty brzeg, zachód słońca w ciepłych barwach i namiętny pocałunek pachnący solą (matko, czy sól pachnie? Chyba bycie poetą mi nie wychodzi). Ciepła noc spędzona pod milionami gwiazd w ramionach nadludzkiej istoty, promieniującej blaskiem nie z tej Ziemi (i z gołym torsem, oczywiście). Niektórzy, jak na przykład ja, nie szukają wakacyjno-miłosnych przygód i wolą zostać tylko przy tej jedynej… książce. Dla takich osób, zbiór 12 opowiadań o nazwie „Ktoś mnie pokocha” będzie idealną przygodą, która pozwoli poczuć letni klimat całym sobą.

Stephanie Perkins zebrała antologię związaną z miłością już po raz drugi. Pierwsze jej dzieło nosi nazwę „Podaruj mi miłość” i dotyczy świąt. Jeżeli mam być szczera, polubiłam obydwie części. To dobry sposób na wdrążenie się w klimat świąteczny czy wakacyjny, jeżeli nie jesteśmy w stanie go poczuć.

Wielkim dla mnie plusem są typowo zaprojektowane dla nastolatek okładki. Osobiście uważam, że nic nie pobije tej świątecznej wersji, ale wakacyjna też ma swój urok, przyciąga oko. Twarda okładka została wzbogacona o brokat, jak w przypadku poprzedniej części, co niesamowicie mi się podoba. Myślę, że nawet osoby, które nie sięgają zazwyczaj po książki, z chęcią mogłyby przyjąć w ramiona wakacyjną antologię. Te opowiadania nie są wymagające, a całkiem przyjemne i proste w przekazie.

Recenzję podzielę na dwie części, a każdym z opowiadań zajmę się z osobna, mam nadzieję, że Was nie zanudzę! Zostańcie do końca – myślę, że warto.

Leigh Bardugo – „Łeb i łuski, jęzor i ogon”

Uważam, że to doskonały wstęp do całej antologii. Już od pierwszych stron wyraźnie czuć zapach lata. To co mi się podobało to legenda o nadmorskim stworze, stworzona przez mieszkańców miasta. Od samego początku opowiadania, mamy świadomość, że jest nim główny bohater, to zaoszczędza nam zaskoczeń. Gracie, główna bohaterka, okazała się być lekko… bezbarwna, niemniej jednak, poważny Eli został nakreślony idealnie. Ta historia dowodzi temu, że nawet prosto opisywane czynności mogą być naprawdę interesujące.

Uważam, że pierwsze opowiadanie było klimatyczne i urocze. Nie mogę mu też odmówić swoistej oryginalności, a oryginalność to coś, co cenię najbardziej. Przyjaźń Eliego i Gracie, która przerodziła się w miłość, bardzo przypadła mi do gustu.

7/10

„ – Fajnie było – powiedział.

– Tak – zgodziła się Gracie nieco zbyt entuzjastycznie.

– Pojedźmy jutro na rowerach do Robin Ridge.

– Wszyscy?

Między brwiami Elego pojawiła się zmarszczka.

– No tak – odparł. – Ty i ja.

Czyli wszyscy."

Nina Lacour – „Koniec miłości”

W poprzedniej części antologii przedstawiona była miłość homoseksualna z punktu widzenia chłopców, teraz mamy homoseksualizm z punktu widzenia dziewcząt. Tym razem nie jest to jednak traktowane jako wielka tajemnica, ale jako… coś zwyczajnego, normalnego, co wszyscy dookoła akceptują.

Flora to główna bohaterka naszego opowiadania. Wakacje co roku spędza na dodatkowych lekcjach z matematyki, których tak naprawdę nie potrzebuje, bo jest matematycznym geniuszem. Flora próbuje uciec od problemów. Jej dramat związany z rozwodem rodziców poruszył mnie i uważam, że był bardzo dobrze opisany. Niemniej jednak, to opowiadanie nie należy do moich ulubionych. Jest słabe. Miało potencjał, ale nie został on wykorzystany.

Flora względem Mimi zachowuje się jak psychofanka. „O Jezu, Mimi piła z tego samego kubka, jej usta go dotykały!” – nie, nigdy nie rozumiałam tej nadmiernej, wręcz drobiazgowej fascynacji takimi rzeczami w miłosnych historiach.

Sam wątek tytułowego „końca miłości” był dla mnie przedramatyzowany. Aspekt rodzinny choć ciekawy – przytłumił trochę ten miłosny, który powinien być kulminacją fabuły. Przy całym opowiadaniu, miałam wrażenie, że autorka bała się przesadzić z dziewczęcą miłością. Podchodziła do tego trochę za ostrożnie, przez co wątek zakochanych dziewczyn był dla mnie sztywny i nieciekawy, chociaż nie mogę odmówić historii wakacyjnego klimatu.

5/10

„ – Chcę sobie zrobić tatuaż – mówię. – Już go zaplanowałam.

Pokazuję im miejsce na wewnętrznej stronie ramienia.

– Jaki? – pyta Travis.

– Słowa. Myśl. „Koniec miłości”.

Mimi mruży oczy.

– Z czego to?

– Z mojej głowy”

Libba Bray – „Ostatni bój w Horrelaksie”

Jedna z moich ulubionych historii tej antologii. Opowiada o przyjaciołach pracujących w dziwnym kinie, wyświetlającym horrory. Główny bohater Kevin, podkochuje się w malarce o imieniu Dani.

Autorka w ciekawy sposób naśmiewa się ze schematów horrorów. Do tego kreacja głównego bohatera, który jest maniakiem filmowym. Uważam, że sceny, które wymyślał w głowie były cudownym pomysłem i nadały opowiadaniu niepowtarzalnej barwy. Każdy z bohaterów był tutaj nakreślony w dokładny i ciekawy sposób. Każdego z nich polubiłam.

Wręcz uwielbiam opowieści, które mają w sobie mnóstwo humoru. Już sam wstęp, gdy Dave robił „słit focię” z Kevinem, potwierdził, że opowiadanie będzie ciekawe.

 „Ostatni bój…” to trochę mieszanka oryginalności ze schematami, ale te schematy są przedstawione w parodyjnie udany sposób.

Nie spodziewałam się, że film wyświetlany w kinie okaże się żywą klątwą, zamieniającą kinomanów w demony. Na początku się przestraszyłam, ale humor głównych bohaterów uczynił tą sytuację dosyć lekką i błahą. Do tej pory po głowie chodzi mi wesoło wyrzucony z ust Kevina cytat: „Ej, Bryan, polać masełkiem?!” – który wykrzykuje do demonów.

Sam motyw ludzi żyjących w filmie był genialny! Wakacje na dobrą sprawę nie były tu nawet wspomniane, a mimo tego poczułam ich klimat. To jest dopiero plus dla autora! W końcu, komu kino i horrory nie kojarzą się z wakacyjnymi maratonami?

Może miłosny wątek nie jest tu dominujący, ale jest doskonałym dodatkiem do emocjonującej całości.

Cytatów zaznaczyłam tutaj od groma, ale podzielę się tylko jednym z nich, aby nie niszczyć nikomu zabawy.

8/10

„WNĘTRZE. Piwnica. Naprawdę okropna noc. Horda zombie atakuje Kevina, ale zamiera, gdy sobie uświadamia, że nie da się zabić kogoś bez mózgu. Cięcie, napisy, fin”

Francesca Lia Block – „Sick pleasure”

To opowiadanie jest beznadziejne. Naprawdę. W dwóch antologiach nie znalazłam jeszcze tak niepotrzebnej opowieści bez fabuły. Stwierdziłam, że nawet ja napisałabym lepszą niż autorka. Wiele osób napisałoby coś lepszego, nie będąc z zawodu pisarzami.

Nie było tu imion bohaterów. Nadmiar liter od ich pierwszych imion był tak denerwujący, że do tej pory nie pamiętam, która przyjaciółka I była L, a która J. Zabieg jednoliterowy sprawdza się dobrze w opowieściach z ograniczoną ilością bohaterów – np. wyłącznie z dwoma. Były też jakieś głupie nazwy na ludzi, których zgraja imprezowych dziewczyn poznawała. Ostry, Szczur, bla bla.

Klimat od początku był dziwny, nierealny. Czułam się, jakbym była w świecie robokopów, które tańczą w klubie, co jest ich jedynym celem w życiu i mówią do siebie krótkimi zdaniami niemającymi większego sensu: „Dlaczego?”, „Bo muszę”.

Jeżeli miałabym streścić fabułę tej historii, wystarczy, że powiem: alkohol, głupie dziewczynki, myślące, że są super na imprezach, o, penis, o, nagle na imprezie zachciało mi się stracić dziewictwo; a każda impreza kończy się tekstem: „musimy już iść” – którejś z koleżanek.

I i A jadą motorem. Wywalili się. O. Ale wypadek. I następna scena. Sugeruję, że pojawia się tu za dużo bezsensownych i niepotrzebnych wstawek. Najbardziej zbulwersował mnie fakt, że I bez większego powodu po prostu rozstała się z A, którego przecież tak wielce kochała. Po kilku imprezach, poszła do domu jakiegoś obcego gościa, pomyślała, że chce stracić dziewictwo, wciągnęła kokainę i przeleciała się z chłopakiem, którego znała 2 dni. Do tego ten wielki dramat, że A już nie ma, że jej ojciec ma raka, a fakt ten zdradziła dwóm obcym facetom, jakby oczekiwała współczucia. Czy to miało wzbudzić litość? Mnie tylko zniechęciło.

Historia wygląda, jakby ktoś kazał autorce ją maksymalnie skrócić. Czy ona ma na swoim koncie jakiekolwiek książki? Mam wątpliwość co do tego, czy chciałabym je przeczytać.

2/10

(choć z chęcią dałabym 0)

– Och – powiedziałam.

– Przepraszam.

– W porządku. – Też chciałam mu coś wyznać. – Mój tata ma raka, a ja jesienią musze wyjechać na studia.

– Och, to do dupy.”

Stephanie Perkins – „Za półtorej godziny skręć na północ”

Tu muszę podkreślić, że opowiadanie napisała sama twórczyni całej antologii. W pierwszej części również pojawiła się jej historia. Musiałam otworzyć stary zbiór opowiadań, żeby przypomnieć sobie o czym pisała i czy mi się podobało. „Cud Charliego Browna” głosił tytuł. Bardzo mi się spodobał i ze zdziwieniem stwierdziłam, że historia z „Ktoś mnie pokocha” to jej kontynuacja! Ale jaka kiepska kontynuacja. Dłuży się. Zawiera masę dobrych opisów, ale tak naprawdę niepotrzebnych. Wątek miłosny jest nimi przytłoczony.

Marigold przyjeżdża do Northa, swojego byłego chłopaka, który niedawno z nią zerwał, bo… tak naprawdę nie wiadomo dlaczego. Szczególnie nie rozumiem tego momentu, kiedy North się dziwi, że przecież z nią nie zerwał. Dialogi są sztuczne, a wypowiedzi Northa pracującego przy kolejce górskiej są tak suche, że dziwię się, że ten tłum turystów się śmiał, ja bym go obrzuciła popcornem za słabe przedstawienie.

Opowiadanie bardzo odrealnione, niemające większego sensu. Bohaterowie robią aferę z niczego, kłócą się o nie wiadomo o co, a Marigold sprawia wrażenie… hmm, łagodnie mówiąc: kogoś o niezbyt wielkiej inteligencji. Nie wiedziała po co pojechała do Northa, a na koniec ambitnie uświadomiła sobie, że dlatego, iż wciąż go kocha. Opowiadanie po prostu słabe, choć sama końcówka była w porządku. Zmieniłabym na pewno tytuł. Bo wzmianka o nim jest tak naprawdę bez związku z tematem opowiadania. To tylko jakieś niepotrzebne przypomnienie zrodzone z głowy Marigold.

Wakacje czuję tylko na początku i na końcu, w środku, jakimś dziwnym trafem góry przywodzą mi na myśl zimę – może to dlatego, że autorka wciąż wspomina, że głównej bohaterce jest zimno i mokro? Może.

4/10

– Wyglądasz idiotycznie w tym ubranku – powiedziała.

– Wyglądam niesamowicie.

– Niesamowicie idiotycznie.

– Niesamowicie przystojnie.

Tim Federle – Pamiątki

Jedno słowo: homoseksualiści. Po raz drugi w tej antologii, po raz trzeci wśród dwóch zbiorów. Ostatnio ich temat stał się naprawdę popularny. Nie wiem czy mnie to irytuje, czy raduje. Z odrobinę zepsutym nastawieniem pochodziłam do tego opowiadania. Na początku nie podobały mi się wstawki znikąd (od tyłka do pizzy – dosłownie), które stosował Matt. Z drugiej strony uznałam, że to właśnie nadaje mu charakteru, bo tak, rzeczywiście jest trochę dziwny. Jego chłopak z którym jest od pięciu tygodni to Kieth – chcąc nie chcąc, zawsze widzę to imię jako „kiep”, przepraszam, mimo tego uważam, że tak samo jak Matt jest świetnie wykreowaną postacią. Z charakterem, z mocno podkreślonymi wadami i zaletami.

Opowiadanie opiera się głównie na tym, że obydwoje – Matt i Kiep, pracują w parku rozrywki. Tytuł jest tutaj wieloznaczny, co mi się podoba. Z jednej strony chodzi o to, że Matt pracuje w sklepie z pamiątkami, z drugiej o to, że Kieth zostawia mu po sobie pamiątkę. Samo zakończenie jest realne, takie, jakie oczekiwałam: ustalili pożegnanie i się pożegnali, bez żadnych romantycznych powrotów i tekstów: „rzucam dla ciebie studia!”.

Opowiadanie mocno zapulsowało u mnie końcem. Wątek z pizzą też wypadł dobrze na tle historii. No i rozmowa Matta z jego matką, każdy chciałby poznać taką kobietę. Na tym kończą się pozytywy. Co mnie irytowało?

Matt ciągle beczy. Wiem, autor chciał pokazać, że mężczyźni są bardzo wrażliwi, ale koniec końców nie wyszedł nam wrażliwy facet, a klucha tonąca w morzu łez. Nawet dziecko, któremu spadają na ziemię lody wydaje się być bardziej dorosłe niż on.

Wiecie czego nie chciałam wiedzieć? Że dwójka chłopaków ukrywająca się w toalecie śmieje się, bo nie mogą zapiąć swoich rozporków. Nie, nie uwierzę, że po prostu sobie tam stali, mam za wielką wyobraźnię.

„Uwielbiam twoje wielkie stopy” – matko, wyobrażacie sobie taki tekst na podryw? Bo ja nie. Pojawił się również śmieszny błąd w tekście, który rozbawił mnie bardziej niż jakikolwiek fragment w opowiadaniu: „gumy do ŻYCIA”. I co sobie może pomyśleć człowiek, który czyta o gejach? Ja stwierdziłam, że gumy do ŻYCIA wcale nie są im potrzebne, bo i tak nikogo nie spłodzą.

5/10

„Będzie mnie bolał brzuch, ale warto. Przecież to pizza. Czym jest życie bez sporadycznego ryzyka w postaci pizzy?”

Ktoś mnie pokocha[Cz.2]