[Recenzja książki] Susan Dennard - "Wiatrodziej"

Autor: Susan Dennard

Tłumacz: Maciej Pawlak

Tytuł: Wiatrodziej

Tytuł oryg.: Windwitch

Tom: 2

Cykl/seria: Czaroziemie

Gatunek: fantasy

Wydawnictwo: Wydawnictwo SQN

Data wydania: 10 maja 2017

Ilość stron: 400

Opis: Życie Merika nie jest łatwe. Niedawno stracił najlepszego przyjaciela, a do tego właśnie spłonął mu okręt. Za wszystkim stoi jego siostra Vivia, która chce się pozbyć młodego księcia i zasiąść na tronie. Na domiar złego Czaroziemie właśnie stają w obliczu wojny. Świat znany Merikowi bezpowrotnie odchodzi w przeszłość.

Safi i Iseult wpadły w nie mniejsze kłopoty. Znowu zostały rozdzielone i nie wiadomo, czy jeszcze kiedykolwiek się spotkają. Safi towarzyszy cesarzowej, a po piętach depczą im piekielni bardowie. Każdy chce mieć potężną prawdodziejkę po swojej stronie, bowiem jej moc może zdecydować o powodzeniu w rozgrywkach politycznych. Z kolei Iseult po raz kolejny musi się zmierzyć z okrutnym krwiodziejem. A może powinna mu zaufać?

Mija niewiele czasu od wydarzeń opisywanych w „Prawdodziejce”, a bohaterowie „Wiatrodzieja” pakują się w kolejne kłopoty. Statek, na którym znajduje się Safiya, zostaje zniszczony, a jej i Vanessie, cesarzowej Mastroku ledwo udaje się ujść z życiem, do tego na ogonie mają przerażających piekielnych bardów na usługach „narzeczonego” Safi. Okręt Merika spotyka podobny los, książę zaś zostaje okaleczony. Iseult natomiast czeka starcie z krwiodziejem, ale nie tylko. Susan Dennard nie zwalnia i nie pozwala się nudzić ani swoim bohaterom ani czytelnikom.

Przyznaję, że od momentu, gdy skończyłam „Prawdodziejkę”, pragnęłam kontynuacji całym sercem, choć gdy już ją dorwałam, cały czas coś mnie odrywało od lektury. To właśnie chyba sprawiło, że ciężko było mi się wciągnąć w tę powieść. Ostatnie dwieście stron czytałam już niemal za jednym zamachem i dopiero wtedy zaskoczyło, więc moja ocena początku może być nieadekwatna do rzeczywistości.

Fabuła nie zwalnia. Bohaterowie znani z pierwszego tomu zostali rozdzieleni i każde z nich musi zadbać przede wszystkim o własne przetrwanie. Narracja dzieli czas pomiędzy nimi, każdy rozdział opowiada o kimś innym, co może być irytujące zwłaszcza w niektórych, kluczowych momentach. Nie sposób się jednak nudzić. Przez cały czas coś się dzieje, sprawdzając bohaterów pod każdym kątem.

Ci znani z pierwszego tomu zmieniają się pod wpływem fabuły. Safi zaczyna nad sobą pracować, choć nadal podejmuje głupie decyzje, Iseult w końcu przestaje być cieniem więziosiostry, co irytowało mnie nieco w pierwszym tomie, przeżywa też drobny kryzys tożsamości, ale ogólnie wychodzi z tej potyczki zwycięsko. Merik za to zrobił się trochę bardziej irytujący, niż był w „Prawdodziejce”. Nie to, żebym nie rozumiała jego motywacji, ale koniec końców uważam, że jego rozwój jako postaci poszedł w złą stronę.

Jak już jesteśmy przy Meriku, jest jedna rzecz, która naprawdę mnie wkurza w tej serii i ma związek z Kullenem, którego pokochałam w pierwszym tomie. Gdy w końcu wszystkie części układanki wskoczyły na swoje miejsce, naprawdę się wkurzyłam. Pani autorko, tak się nie godzi, do cholery. Moje biedne serce tego nie wytrzyma.

Pojawiają się też nowi bohaterowie. Vivia, siostra Merika, starająca się jakoś ochronić swój lud, stawiająca wszystko na jedną kartę, z jednej strony silna osobowość, z drugiej istota wątpiąca, której grunt pali się pod nogami. Cam, majtek z Jany, który pomaga Merikowi w czasie jego małego śledztwa, dość poczciwa postać, choć mająca swoje sekrety. Emse, splotodziejka w jakiś sposób powiązana z Iseult, taka trochę laleczka w złotej klatce. Piekielni bardowie jawiący się jako prawdziwe zagrożenie, przed którym drży każdy niezarejestrowany czarodziej, a jednak ludzie z krwi i kości podejmujący także własne decyzje.

Dwie pierwsze bohaterki wzbudziły we mnie najwięcej sympatii. Vivia, co prawda, całkiem nieźle nadrabia brak fizycznej obecności czarnego charakteru – ten został określony, ale osobiście się nie zjawił w powieści – ale ja po prostu lubię silne kobiety, które walczą z całych sił o to, w co wierzą.

Co jeszcze mogę powiedzieć? Co pewnie zaskoczy wiele osób, nie ma tu wątku romantycznego. Delikatnie zarysowana relacja pomiędzy Safi a Merikiem nie ruszyła do przodu, trudno też doszukiwać się czegoś pomiędzy Iseult a Aeduanem. I w sumie dla mnie jest to plus. Przynajmniej mogłam skupić się na akcji bez przewracania oczami.

Styl Susan Dennard nie zmienił się zbytnio od pierwszego tomu. Naprawdę dobrze się to czyta, opisy są plastyczne, akcja dynamiczna, dialogi naturalne. W samym wydaniu znalazłam zaledwie kilka błędów, które jednak nie przeszkadzają w odbiorze.

„Wiatrodziej” to udana kontynuacja „Prawdodziejki”. Przemyślana, pełna akcji i zgrabnie napisana, serwująca nam rozwój bohaterów i nowe spotkania. Jeśli komuś spodobała się „Prawdodziejka”, „Wiatrodziej” nie zawiedzie, a nawet zostawi niedosyt.

Ocena: 8/10

Strefa dobrych cytatów:

– Ale tak naprawdę to nie jest pan Furią. Jeśli już, to duchem, który powinien umrzeć dziesięć razy po dwa razy.

Przypomniała sobie, że Safi powiedziała kiedyś, że jeśli coś jest głupie, ale działa, to znaczy, że nie jest głupie. Wtedy Iseult spytała, jakim więc cudem zawsze ona musi ratować Safi skórę. Przyjaciółka uśmiechnęła się wówczas rozbrajająco i opowiedziała, że mimo wszystko zawsze jest jakaś skóra do ratowania.

– Dokąd chcesz ją zabrać? Nie sądzę, żeby któraś rodzina chciała mieć nietoperza górskiego za zwierzątko domowe. – Mówiła monotonnym tonem, jak zwykle, ale nie umknęła mu żartobliwa nuta.

– I krwiodzieja za domownika – odpowiedział również żartem.

Kąciki jej ust powędrowały do góry na ułamek sekundy, ale zaraz na powrót utworzyły poziomą kreskę.

– Ani splotodziejki.