[BOOK TOUR] Maria Zdybska - "Wyspa Mgieł"

Autor: Maria Zdybska

Tytuł: Wyspa Mgieł

Cykl: Krucze serce

Tom: 1

Gatunek: fantastyka, young adult

Wydawnictwo: Genius Creations

Data wydania: 15 maja 2017 r.

Ilość stron: 480 stron

Opis: Ona – przybrana córka pirata, uratowana z morskiej kipieli. W jej przeszłości ukryty jest klucz do potężnej mocy, która może przynieść wybawienie lub zgubę.

On – potężny mag, wyrzutek, arogant i sybaryta. Od lat poszukuje, choć sam nie wie, czego i dlaczego.

Kiedy jednak ich drogi się spotykają, przejmują nad nimi kontrolę siły potężniejsze od nich samych. Bogowie i demony, nieumarli i czarnoksiężnicy, zapomniana magia i stracone życia – droga do ich poznania zaczyna się na tajemniczej Wyspie Mgieł.

Recenzję Wyspy Mgieł piszę z pewnego odstępu czasu. Gdy mnie coś mocno zadowoli bądź zirytuje, muszę ochłonąć, aby ten pisarski twór był raczej chłodnym zwieńczeniem moich doświadczeń, niż rozemocjonowaną opinią. Jak to było z dziełem Marii Zdybskiej? Nie będę was wodzić za nos – po prostu mi się nie podobało. Dla mnie była to zwyczajna, niewnosząca niczego nowego w moje życie historia, idealna na dokonanie morderstwa na czasie. Nie mogłam się w nią wkręcić, nieważne jak mocno próbowałam. Chyba już dawno nie zawiodłam się tak na książce, tym bardziej, że słyszałam o niej wiele dobrych opinii. Jak widać – każdy podąża własną ścieżką czytelniczą.

Bardzo lubię zaczynać od wad, dlatego pozwolę sobie na nieodchodzenie od mojej zwyczajowej rutyny. Najlepiej od razu przejdę do kwestii, która zabiła we mnie chęć czytania.

Główna bohaterka. Już dawno żadna nie doprowadzała mnie do takiego szału, że miałam ochotę rzucać lekturą po ścianach. Początkowo byłam w stanie zaakceptować Lirr, bo pomyślałam sobie: o, silna i niezależna bohaterka, walczy o swoje. Im dalej jednak brnęłam, do tej magicznej sentencji zaczęły doczepiać się inne epitety: „kolejna, silna i niezależna bohaterka”, „kolejna irytująca, silna i niezależna bohaterka”, aż w końcu stwierdziłam: „niech ktoś zatłucze młotkiem ją młotkiem”. Jej kreacja moim zdaniem była odrobinę przesadzona. Dziewczyna chodziła cały czas znerwicowana i dosłownie nic się jej nie podobało. Była tak męcząca, że miałam ochotę wejść do książki, chwycić ją za szyję, potrząsnąć i powiedzieć: „ogarnij się, nie wszyscy są przeciwko tobie!”. Niby była inteligentna, a jednak nie bardzo to dostrzegałam. Bo halo – nie lubię matki mojego ukochanego, a mój ukochany coś kręci, no ale jednak pójdę po lek na jakąś obcą wyspę, bo... dlaczego nie. Barbarzyńska horda idzie mnie zatłuc, ale co tam, cieszę się, bo kruk wrócił i to jest najważniejsze, to nic, że za chwilę mogą zabić i mnie i jego. Uratował mnie mag, chociaż nie musiał tego robić, ale i tak będę chciała go zabić gołymi rękami, bo go nie lubię, a tak poza tym to jak się z nim nie widziałam kilka dni to mnie na pewno ignorował i z tego powodu będę wściekła – w sumie jak z każdego innego.

Zdecydowanie nie przepadam za rozemocjonowanymi nastolatkami, a chyba rozumiecie, że jeżeli gówna bohaterka komuś się nie podoba to o wiele trudniej przebrnąć przez lekturę.

Przekleństwa. Pominę już to, że po prostu mi się nie podobały – może ktoś by znalazł w nich jakiś urok, ale ja nie znalazłam. Moją irytację podwajały ciągłe powtórzenia tych przekleństw. One były wszędzie. Mnożyły się jak króliki z małymi, czerwonymi oczkami. Ciągle tylko „szczurza jucha”, „łajno wieloryba”, „chędożony kruk”. Dostawałam szału.

Korekta. Mnóstwo błędów, literówek, powtórzeń. „W stronę sumienia” zamiast „w stronę strumienia”, „Łowy” zamiast „Łowcy”, brak kursywy w adekwatnych do tego miejscach i dużo innych wpadek. Już nie mówię, że to wina autorki, bo halo, od tego jest redakcja i korektor, żeby wyłapać takie błędy, dlatego się pytam: co się stało? Już dobrze, mogę pominąć literówki, błędy, ale te powtórzenia! Jak już wspominałam – nadmierność przekleństw, powtarzanie tych samych stwierdzeń, w pewnych momentach książki widziałam nawet te same zdania. Myślę, że wiele fragmentów mogłoby zostać stąd wyrzuconych, podobnie jak niektóre momenty w fabule, które niczego nie wprowadzały do akcji.

Wyspa Mgieł. Zawiodłam się na tej tytułowej „krainie”. Przez większość czasu jej temat był po prostu spychany na bok. Fakt, czasem się o niej wspomniało, ale na ogół główna bohaterka była na niej tylko na moment i nic ciekawego się tam nie zdarzyło. Na dodatek wizualizacja tego miejsca też nie była jakoś szczególnie interesująca. Spodziewałam się wielkiego BUM i... po raz kolejny się zawiodłam.

Emocje. W ogóle ich nie czułam, nieważne jak bardzo się starałam, ale to może dotyczyć akurat mojego nastawienia do całej lektury. Kiedy coś nam się nie podoba, po prostu brniemy przez to bez większego entuzjazmu i nic nie jest w stanie nas wzruszyć. Chociażby wszyscy pod koniec powieści zginęli i tak pozostaniemy czytelniczymi kamieniami. 

Dobrze, trochę ponarzekałam to teraz przejdę do zalet. Jedną z nich jest Raiden. Co prawda początkowe, nadmierne skupianie się na jego wyglądzie trochę irytowało, bo tu znowuż powtarzały się te same stwierdzenia dotyczące jego osoby, ale sama jego postać była nadzwyczaj intrygująca. Z perspektywy czasu patrząc, może nie uznałabym go za najcudowniejszego bohatera męskiego pod słońcem, ale podczas czytania bardzo podobała mi się jego ironia, bezpośredniość i cały ten czar, który wokół siebie roztaczał. To była jedna z lepiej wykreowanych postaci z Wyspy Mgieł. Bardzo przypadła mi do gustu również Asterle – wygrała mnie klepnięciem tyłka bohaterki. Na dodatek emanowała od niej siła i charakterność, szkoda tylko, że tak rzadko się pojawiała. Milda również była niczego sobie. To pierwsza postać, która wzbudziła moje zainteresowanie i choć na krótką chwilę uprzyjemniła mi lekturę, dając małą nadzieję na to, że może jednak wkręcę się w książkę. Pełna energii (martwa) dziewczyna, która chwilami zachowywała się jak typowa kobieta. Była taka urocza, że mimo jej zabójczych zamiarów, chętnie bym ją przygarnęła do serduszka! Lirr, oddawaj ją. 

Największą nienawiścią darzę Caela, bo już pominę to, że zwodził główną bohaterkę i był po prostu kretynem. Nawet jego kreacja była tak irytująca, że… że miałam ochotę wrzucić go do studni pełnej wody, gdzie pływa co najmniej dziesięć rekinów (tak, byłoby tam tłoczno), na dodatek przyglądałabym mu się z uśmiechem i pomachała z satysfakcją ręką na do widzenia. 

Reszta postaci na ogół wydawała mi się być nijaka i niewarta zapamiętania. W ciągu tygodni ich imiona, jak i role wyparowały z mojej głowy. 

Kruk. Muszę przyznać, że ten pomysł był akurat naprawdę udany. Poczynając od tego dziwnego towarzyszenia bohaterce, które intrygowało, i kończąc na ostatecznych zawiłościach, które może nie zaskakiwały, ale okazały się całkiem dobrym rozwiązaniem sprawy. Boli mnie to, że nie mogę zbyt dużo napisać w tym temacie, ale zwyczajnie nie chcę nikomu spoilerować, jeżeli już będzie chciał się wziąć za tę książkę!

Podsumowując. Wyspa Mgieł nie była powieścią, która przypadła mi do gustu. Uważam, że wszystko zniszczyła główna bohaterka. Fabuła również nie była jakaś emocjonująco zaskakująca, po prostu płynęła własnym, chwilami niezrozumiałym dla mnie torem. Widziałam jednak, że jest mnóstwo pozytywnych opinii na temat tej lektury, więc nie mówię nikomu: nie czytaj. Gusta i guściki. Być może do siebie przekona was pozytywna recenzja Laurie, która również zainteresowała się tą książką! Zapraszam do jej opinii: <<KLIK>>.

Ocena: 4/10

Za możliwość wzięcia udziału w Book Tourze, dziękuję:

STREFA CYTATÓW:

– Życie i śmierć to dwie strony jednej monety – dodała, zamykając oczy w skupieniu.

(…) – Nigdy nie wiadomo tylko, jak upadnie, jeśli ją podrzucisz.

– Utoczyłeś mi krwi? – Nie mogła skupić się teraz na niczym innym. Zrobiła krok w jego kierunku, marszcząc brwi.

– Sądząc po twoim temperamencie, powinienem utoczyć jej nieco więcej. – Wydął z wyższością usta.

– Arrrghhhhh! – skomentował kruk, gdy zostali sami. – Arrrrrrr…..!!!!

– Zgadzam się… – przytaknęła Lirr, z zaskoczeniem uświadamiając sobie rozczarowanie.