[PRZEDPREMIEROWO] Cinda Williams Chima - "Zaklinacz ognia"

Autor: Cinda Williams Chima
Tłumacz: Dorota Dziewońska

Tytuł: Zaklinacz ognia

Tytuł oryg.: Flamecaster

Tom: 1

Cykl: Starcie królestw

Gatunek: fantastyka

Wydawnictwo: Otwarte (Moondrive)

Data premiery: 17 sierpnia 2017 r.

Ilość stron: 480

Opis: Adrian, syn Wielkiego Maga i królowej Fellsmarchu, marzy o tym, by zostać magicznym uzdrowicielem. Gdy jego ojciec ginie w zasadzce wroga, poprzysięga zemstę i doskonali znajomość trucizn. Jenna ma na karku tajemnicze znamię, a jej serce bije w rytm płomieni. Przez lata zmuszana była do pracy w kopalniach miasta Delphi. Przyłącza się do walki, gdy żołnierze Ardenu zabijają jej przyjaciół.

Wspólny cel splata losy Adriana i Jenny na ardeńskim dworze. Aby pokonać Gerarda, będą musieli odnaleźć się w świecie, gdzie nie ma prostego podziału na dobrych i złych, wśród ryzykownych sojuszy i pałacowych intryg. Równie niebezpieczna okaże się prawda o ich przeznaczeniu...

Między Fellsmarchem a Arden od lat toczy się zażarta wojna. Bezduszny i bezwzględny król Gerard próbuje wykończyć władczynię należącą do klanu wilków, która zarządza magiczną krainą. Plotki głoszą, że nosi w sercu osobistą urazę do królowej wrogiego państwa, ponieważ ćwierć wieku temu odrzuciła jego zaloty. Czy tylko tyle wystarczy, aby rozpętać prawdziwie płomienną bitwę, krążącą w sercach i umysłach wmieszanych w tę sprawę ludzi, i utworzyć skomplikowanie zawiłą sieć intryg pomiędzy wojownikami, walczącymi na własnych, stworzonych przez siebie polach walki? Cóż, zemsta podąża wieloma pokrętnymi drogami, o czym świadczy opowieść młodego uzdrowiciela Adriana oraz tajemniczej Jenny ze znamieniem na karku. Chcecie się dowiedzieć o co chodzi? Podążajcie śladami moich ognistych wypocin. 
        Zaklinacz ognia nie jest książką oryginalną. Zawiera w sobie mnóstwo dobrze nam znanych schematów i nie wprowadza w świat fantastyki praktycznie niczego nowego. Nie jest to jednak tak wielką wadą, jak mogłoby się wydawać. Cinda Williams Chima mistrzowską ręką stworzyła doskonale zrównoważoną pod względem akcji, relacji i zdarzeń powieść. To prawda, że Zaklinacza cechuje sztampowość, ale ta sztampowość jest uporządkowana, przyjemna dla umysłu i wywarzona. Powieść zawiera mnóstwo opisów, które mogłyby zamęczyć wielu wprawionych czytelników – z tym się zgodzę. Ja na szczęście jestem wielką fanką opisów i w żaden sposób mi nie przeszkadzały. Poza tym, dzięki nim, z niecierpliwością oczekiwałam na dialogi, które były wyjątkowo naturalne i prawdziwe; słowem sumującym: przyjemne.

Uważam, że historia miała dobry wstęp do całości. Stopniowo mogliśmy poznawać dwójkę głównych bohaterów, a także czyny i zamiary pobocznych postaci, które miały duży wpływ na fabułę. Powoli brnęliśmy przez opisy w oczekiwaniu na porządnie rozwinięte akcje, a w międzyczasie dostawaliśmy sporą dawkę mniejszych zawirowań, niosących ze sobą nie byle jakie emocje. 

Początkowe strony książki pozostawiły po sobie jedno wspomnienie w mojej głowie: trupy. Tak, autorka bezwzględnie pozbywała się niektórych bohaterów. Właśnie to podejście zachęciło mnie do dalszego zapoznania się z tą ognistą lekturą, bo w tym braku oryginału był określony zamysł, przejawiający się w początkowych opowiastkach. Zamysł tkwił również w ostatecznym rozwiązaniu sprawy, już na końcowych stronnicach lektury, która zaskoczyła mnie w niemałym stopniu i sprawiła, że zapłonęłam żywą chęcią do przeczytania kolejnego tomu Starcia Królestw. Wierzcie mi, Zaklinacz ognia rozsadza zakończeniem od środka i to dzięki niemu rozpaczliwie zaczynamy się zastanawiać, co wydarzy się w drugim tomie. Sieć intryg staje się wyraźniejsza i bardziej dosłowna, a jednocześnie jeszcze bardziej tajemnicza – niesie ze sobą masę pytań, ale póki co, bez odpowiedzi.

Cinda Williams Chima jest moim zdaniem wiarygodna w tym, co opowiada. Wykreowała świat tak dobrze, jak potrafiła i pozwoliła nam uwierzyć w to, że naprawdę istnieje. Nie chodzi tu o miejsca, w których znajdują się bohaterowie, bo tych opisów było stosunkowo mało, chodzi o zwyczaje, naukę, moce, układy. Do tego autorka dostarczyła nam swoistej równowagi – trochę akcji, trochę spokoju, potem znowu akcja i ogniste wybuchy. Takie traktowanie fabuły najbardziej do mnie przemawia. Wszystko jest dawkowane w odpowiednich porcjach. Brawa należą się autorce również za całkiem dobre wykreowanie postaci. Większość z nich nie ma jasno nakreślonych cech, ale naprawdę wiele możemy wywnioskować z ich zachowania czy sposobu wyrażania się. Na uwagę szczególnie zasługuje Adrian, którego fabuła tyczy się w największym stopniu, oraz sam król Gerard, Destin, Lila czy inne postacie. Problem mam jednak z Jenną. Niewiele mogłam wywnioskować z jej zachowania. Była dosyć… szara w swojej barwności. Niby walczyła, niby nie była uległa i tlił się w niej malutki płomień buntu, a jednak wciąż niewiele o niej było wiadomo. Może to kwestia tego, że Jenny w całej książce było jak lekarstwa na rzadką chorobę, dotykającą tylko 3% ludzkości. Czyżby autorka celowo owinęła ją chmurką tajemnicy? To całkiem możliwe, zważając na to, że nikt tak do końca nie wiedział, kim nasza ognista bohaterka była. Jeżeli już jesteśmy przy tym temacie – bardzo podobała mi się ta poniekąd owiana sekretną płachtą historia Jenny. Za to nad samą postacią można by popracować.

Do tej pory opiewałam Zaklinacza ognia na wszelakie możliwe sposoby, nie jest jednak powiedziane, że wszystko podobało mi się tak bardzo, że nie mogłam znaleźć żadnej konkretnej wady tej powieści. Była jedna mała przywara, która zmniejszyła moją ocenę końcową, a mianowicie był to wątek romantyczny. Nie chodzi o to, że nie podobała mi się relacja pomiędzy dwójką głównych bohaterów. Uważam, że ich związek byłby znośny, gdyby nie został potraktowany po macoszemu. Moment zakochania i nawiązania szczególnie bliskiej więzi przebiegł zdecydowanie za szybko. Praktycznie nie dostrzegliśmy momentu kulminacyjnego tego związku. Bohaterowie za szybko się na siebie „rzucili”, za szybko sobie zaufali – nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że obydwoje byli uprzedzeni co do nowych znajomości i niewielu osobom wierzyli. Miłość dwójki nadzwyczajnych nastolatków nie wzruszyła i nie roztopiła zlodowaciałych serc. Na szczęście to tylko jeden z wielu wątków tej historii, który nie raził jakoś szczególnie w oczy.

Zaklinacz ognia to pozycja mocno sztampowa w tym rozległym morzu fantastycznych dziwów. Warto ją jednak przeczytać, bo w odpowiednich momentach naprawdę nas zaskakuje. Powieść dostarcza nam przede wszystkim równowagi w kreacjach bohaterów, w kreowaniu świata i w samych wydarzeniach. Jedyny problem to to, że w powieści pojawiają się małe błędy logiczne, ale dobrze, mogę na nie przymknąć oko, bo lektura jednak mi się podobała.

Fanom fantastyki polecam, ale jeżeli ktoś mniej obeznany z gatunkiem chciałby się zapoznać z tą pozycją – nie ma na co czekać, to idealna powieść na wprowadzenie laika w arkana magii i dziwów nierzeczywistego świata, wystarczy być odrobinę cierpliwym. Premiera już 17 sierpnia!

Ocena: 7/10

Za egzemplarz przedpremierowy dziękuję:

STREFA CYTATÓW:

– Tak to już jest z poczuciem winy – zauważył tata. – Zdaje się, że zawsze jest go wokół aż nadto, a brakuje go jedynie tym, którzy naprawdę są winni.

– Umrzeć jest łatwo, magiku. – Taliesin pogładziła go po głowie. – Utrzymać się przy życiu to prawdziwe wyzwanie.

– Nadziei nie da się ujarzmić regułami ani wcisnąć pod but przykrych doświadczeń. To błogosławieństwo i przekleństwo zarazem.