[Recenzja książki] S.J. Kincaid - "Diabolika"

Autor: S.J. Kincaid

Tłumacz: Anna Gralak

Tytuł: Diabolika

Tytuł oryg.: The Diabolic

Cykl: Diabolika

Tom: 1

Wydawnictwo: Otwarte (Moondrive)

Gatunek: literatura młodzieżowa, sci-fi

Ilość stron: 412

Opis: Wyglądamy jak ludzie. Jesteśmy agresywni, zdolni do bezgranicznego okrucieństwa i absolutnej lojalności. Właśnie dlatego jesteśmy strażnikami zamożnych rodzin.

Służę córce senatora, Sydonii, którą traktuję jak siostrę. Zrobiłabym dla niej wszystko. Teraz, aby ją ochronić, muszę udawać, że nią jestem, zachowując w tajemnicy moje zdolności. Wśród bezwzględnych polityków walczących o władzę w imperium odkryłam w sobie cechę, której zawsze mi odmawiano – człowieczeństwo.

Mam na imię Nemezis i jestem diaboliką. Czy mogę zostać iskrą, która rozbłyśnie w mroku imperium?

O Diabolice nie trzeba wiele pisać, ponieważ wydawnictwo wystarczająco dobrze zadbało o jej reklamę. Gdziekolwiek nie spojrzymy – wszędzie znajdują się spoilery, a sama okładka i opis z tyłu zdradzają nam fabułę powieści. Czy Diabolika jest w moim odczuciu czymś, co zasługiwało na rozgłos?

Nemezis służy rodzinie Impirianów od najmłodszych lat. Została stworzona i zmodyfikowana po to, aby bronić Sydonii – spadkobierczyni i przyszłej głowy rodziny. W pewnym momencie jej zadanie obiera jednak inny tor – odtąd ma chronić swoją panią na odległość, udając ją przed samym cesarzem, na dodatek diaboliki przestają być legalne… Byłoby źle, gdyby tajemnica Nemezis się wydała, prawda?

Przyznam szczerze, początek naprawdę mi się spodobał. Historia miała dobry wstęp i każda postać była inna, jedyna w swoim rodzaju. Bardzo polubiłam samą Nemezis, która rzeczywiście przywodziła nam na myśl istotę stworzoną tylko do zabijania. Miała w sobie dzikość, ale i ogładę, trudno było jej wstrzymać irytację i potrafiła być naprawdę groźna, chwilami mogła się nawet wydawać zbyt chłodna, ale ta kreacja była uzasadniona, w końcu była diaboliką. Jedyne co mi się nie spodobało to to, że Nemezis w pewnym momencie stała się dla mnie za bardzo ludzka, a w takiej wersji już niekoniecznie była oryginalna. Poczułam się, jakby ktoś ją po prostu podmienił, aczkolwiek rozumiem, że taki był zamysł autorki – zrobić z diaboliki kogoś, kto nie będzie tylko potworem, ale i zwykłą, ludzką istotą. Nie mam tylko pewności co do tego, czy nie stało się to za szybko.

Bardzo spodobał mi się Tyrus, który był kreowany na szaleńca. Od początku domyślałam się, co nim kieruje i jakie będą jego relacje z Nemezis, ale nie sądziłam, że będę się uśmiechać jak głupia, czytając o przyszłym (rudym) cesarzu. Niemniej jednak uważam, że w pewnym momencie (podobnie jak nasza diablika) aż za bardzo się zmienił. Idzie się domyślić, że to przez miłość, co nie zmieni jednak faktu, że wolałam go w wersji przed tymi zmianami.

Inni bohaterowie również byli ciekawie wykreowani i nie mam co do nich zastrzeżeń. Co prawda Donia czasami lekko irytowała i wolałam przeznaczenie, jakie pierwotnie wobec niej zastosowano, ale z dwojga złego i tak spotkał ją los, który powinien ją spotkać.

Miłosne relacje pomiędzy bohaterami nie przypadły mi do gustu. To właśnie one sprawiły, że książka z czegoś, co miało szansę stać się oryginalne, stało się kolejną, zwykłą młodzieżówką. Nie znaczy to oczywiście, że od samego początku te relacje mnie nie cieszyły. Wszystko rozwijało się powoli, tak jak powinno i większość sytuacji sprawiło, że się uśmiechałam, ale potem… potem coś się zepsuło i nawet nie jestem w stanie powiedzieć co. Może to te zbyt gwałtowne zmiany w bohaterach, które sprawiły, że przestałam na nich patrzeć tak, jak na początku? A może to te typowo młodzieżowe, miłosne perypetie z serii: „nie, nie kocham go, więc go odrzucę, ale potem będę o niego zazdrosna i tak bardzo będę cierpieć”? Możliwe!

Świat był wykreowany naprawdę dobrze, choć na początku zastanawiałam się, dlaczego niektórym ludziom było wygodniej, kiedy nauka nie szła naprzód, a książki przestały istnieć, niemniej jednak uważam, że to całkiem oryginalne podejście do przyszłości w kosmosie. Przecież na jakimś etapie naszej ludzkości takie rozwiązanie może być wiarygodne – ludzie pomyślą, że osiągnęli już wszystko albo stwierdzą, że nic więcej nie da się wymyślić i spoczną na laurach, dlatego takie podejście do fabuły było jak najbardziej ciekawe. Dobrze pokazano, jak dzielą się ludzie, kiedy rządzi nim tyran i jaki ma to wpływ na losy ludzkości. Dobrym pomysłem był też sam motyw wiary i związanego z nią słońca. Tu należą się dla autorki brawa, bo nie stworzyła na siłę skomplikowanego świata, tylko ładnie i z gracją go opisała.

Fabuła była przemyślana, aczkolwiek nie wszystkie wątki przypadły mi do gustu. Zaryzykuję stwierdzeniem, że więcej było tych wątków, które mnie nie poruszyły, choć sprawiły czytelniczą przyjemność, niż tych, które naprawdę mnie wciągnęły. Mogę jednak obiecać, że Diabolika zapewni wam rozrywkę pod względem zaskoczeń. Było wiele momentów, których się nie spodziewałam i byłam naprawdę uradowana, że istnieją jeszcze książki, które potrafią mnie rozwalić od środka, sprawiając, że nie będę mogła w nocy zasnąć. Rzadko śni mi się historia wyrwana z lektury, którą właśnie czytam – w przypadku Diaboliki tak właśnie było, dzięki czemu szybko ją pochłonęłam, bo koniecznie chciałam znać zakończenie.

Podsumowując. Jeżeli szukacie jakiejś dobrej młodzieżówki osadzonej w kosmosie i lubicie być zaskakiwani – powinniście zabrać się za Diabolikę. Może nie jest to pozycja tak wybitna, jak oczekiwałam, ale z pewnością czyta się ją przyjemnie. Jeśli zostanie wydany kolejny tom tej serii – na pewno się do niego dobiorę, bo po takim zakończeniu, jakie zaserwowała nam autorka, jestem ciekawa kontynuacji.

Ocena: 6/10

STREFA CYTATÓW:

– Moja droga – powiedział senator, rozkładając ręce – są sprawy ważniejsze od tego, czy ktoś przeżyje, czy umrze.