[Recenzja książki] Stephanie Garber - "Caraval. Chłopak, który smakował jak północ"

Autor: Stephanie Garber

Tytuł: Caraval. Chłopak, który smakował jak północ

Tytuł oryg.: Caraval

Tom: 1

Cykl: Caraval

Gatunek: literatura młodzieżowa, fantastyka

Wydawnictwo: OMG

Data wydania: 15 luty 2017 r.

Ilość stron: 415

Opis: Scarlett i Tella całe życie spędziły na maleńkiej wyspie. Ich okrutny i wpływowy ojciec zaaranżował już dla Scarlett małżeństwo. Oznacza to, że jej tragiczny los jest przesądzony, a dziewczyna nigdy nie weźmie udziału w Caravalu, dorocznej grze, w której stawką jest spełnienie marzenia. Jednak szczęście niespodziewanie się do niej uśmiecha. Scarlett wraz z Tellą mają być gośćmi honorowymi mistrza ceremonii, tajemniczego Legendy. Dziewczyny widzą w tym szansę na uwolnienie się spod władzy despotycznego ojca. Ich sprzymierzeńcem zostaje przybyły zza morza Julian. Choć Scarlett początkowo nie podoba się jego towarzystwo, stopniowo ulega jego urokowi. Jednak szybko okazuje się, że Legenda uprowadza Tellę, a jej odnalezienie jest przedmiotem gry.

[lubimyczytac.pl]

Kiedy zaczynałam „Caraval” byłam w najwyższym stopniu podekscytowana. Sam początek szykował nas na coś, co może być odrobinę mroczne, ekscytujące i zarazem piękne, co równa się mieszance wprost idealnej. W końcu kto nie chciałby trafić do świata stworzonego przez mistrza Legendę? Do miejsca, gdzie wszystko jest możliwe, a iluzja goni iluzję? Na dodatek motyw gry wyjątkowo nie obracał się wokół czegoś, co byłoby zgubne, złe czy niebezpieczne. Przynajmniej do czasu.

Zacznijmy od rzeczy wizualnych, których zasługi (bądź nie) należą się polskiemu wydawnictwu OMG. Osobiście uważam, że oryginalna okładka była zdecydowanie ładniejsza. Polska również jest niczego sobie, z tym, że nakierowuje nas bardziej na romantyczną młodzieżówkę, która nie wyróżnia się niczym szczególnym (a „Caraval” trochę się jednak wyróżnia). O ile do okładki nie mam większych zastrzeżeń, tak zbędny dodatek do tytułu o treści „chłopak, który smakował jak północ” wzbudził we mnie irytację. Po co czepiać się stwierdzenia, które pojawia się na chwilę w książce, a osoba do której się odnosi nie jest główną postacią? Wystarczy to sobie przeczytać na głos. Czy „Caraval. Chłopak, który smakował jak północ” nie brzmi tak, jakby Caraval był właśnie tym chłopakiem? A nie jest! Rozumiem, że relacja, która narodziła się pomiędzy główną bohaterką a Julianem była w tej książce znacząca, ale nie najważniejsza. To wszystko odciąga nas od meritum powieści – czyli samej gry nazwanej Caravalem.

Skoro poruszyłam już temat postaci... Główną bohaterką naszej powieści jest Scarlett Dragna. Wydaje się być odpowiedzialną, ale i sztywną dziewczyną, która nie pozwala sobie na szaleństwo. Nikogo to zapewne nie zdziwi, w końcu miała okrutnego ojca, który znęcał się nad swoimi córkami, nie szczędząc im fizycznego cierpienia. Pomimo początkowego współczucia, wkrótce uznałam jednak, że Scarlett jest niezwykle irytująca. Wielka szkoda, że ogarnęła się dopiero pod sam koniec powieści. Zacznijmy od tego, że nasza bohaterka straszliwie dramatyzowała – więcej jęczała i narzekała niż cokolwiek robiła. Charakteryzował ją również brak logiki i ciągłe wmawianie sobie, że Julian wcale jej się nie podoba (typowy zabieg młodzieżowy, tak rutynowy, że aż denerwujący). Kiedy czytałam o jej poczynaniach nieraz miałam ochotę przenieść swoje ręce do książki i ją udusić – tym samym ułatwiając zadanie mistrzowi Legendzie.

Drugą istotną postacią w fabule była Donatella Dragna – młodsza siostra Scarlett. Równie irytująca dziewczyna, choć kompletna przeciwność naszej głównej bohaterki. Tym razem zamiast sztywniaka została nam zaserwowana głupia, naiwna i nieodpowiedzialna dziewczyna. Na sam koniec zamieniła się z siostrą i godnie zastąpiła ją w irytowaniu mnie podczas czytania.

Jeżeli chodzi o inne postacie, osobiście nic do nich nie mam. Julian – ten przystojny i nieustraszony – był całkiem dobrze wykreowany, ale nie porwał mojego serca tak jak powinien. Romantyczne sceny, które odbywały się pomiędzy nim a Scarlett nie były złe, niektóre nawet polubiłam, ale generalnie nie było się czym ekscytować.

Skoro obgadaliśmy już postacie, przejdźmy do tego, co najważniejsze, czyli fabuły. Tu naprawdę mocno się zawiodłam. Jak dla mnie nie była przemyślana, za to dziwnie chaotyczna i niezrozumiała. Owszem, niektóre momenty były zaskakujące i nawet emocjonujące, ale autorka zdecydowanie przesadziła z tym nadmiernym mieszania w fabule. Raz było tak, potem znów tak, potem jeszcze inaczej, aż w końcu człowiek głupiał, a na samym końcu jeszcze prychał, bo zrobiła się z tego kolorowa bajeczka dla dzieci, gdzie wszyscy nagle zmartwychwstają. Jestem w stanie zaryzykować stwierdzenie, że więcej tu było zamieszania niż samej fabuły, co podwójnie mnie boli, bo książka miała naprawdę ciekawe wprowadzenie i dobry motyw.

Po grze nazwanej Caravalem spodziewałam się naprawdę wielkich cudów, a jednak to wszystko było tak słabo opisane, że nawet ze swoją barwną wyobraźnią nie mogłam sobie czasem zwizualizować tego, co autorka chciała nam przedstawić. Miałam wrażenie, że nie skupiła się na samym świecie (który mógł być cudowny), a na przygodach i słabych zagadkach rozwiązywanych przez Scarlett. Liczyłam na to, że będzie baśniowo, a było nijak, w efekcie czego cała magia Caravalu i potencjał książki zostały zabite.

Lektura na pewno jest inna. Inna i dziwna. Wielu rzeczy tu nie rozumiałam, choć wielokrotnie wracałam do czytania tego samego po kilka razy. Mam wrażenie, że autorka próbowała upchnąć za dużo rzeczy naraz w jednym momencie. Wyobraźcie sobie sytuację: są kwiatki, jest słońce, jest pięknie i cudownie, bohaterka całuje się z bohaterem, a tu nagle wyskakuje klaun z siekierą i cały obraz szlag bierze (nie twierdzę przy tym, że takie sceny były w „Caravalu”, klaunów na szczęście nie widziałam). Chodzi o słabą umiejętność łączenia poszczególnych zdarzeń. To tak, jakby ktoś odciął celowo połowę opisów i sprawił, że z jednej absurdalnej rzeczy wpadamy w drugą. Brakowało czegoś, co by umiejętnie spajało poszczególne akapity.

Nie mogłam wczuć się w grę, po której wiele się spodziewałam. Wszystkie zagadki, które Scarlett rozwiązywała były absurdalne i mniemam, że większość z nas nie wpadłaby na takie rozwiązania jak ona, a przecież nie była nieprzeciętnie inteligentna. Chwilami miałam wrażenie, że miała po prostu więcej szczęścia niż rozumu.

Były wady – czas na zalety, bo przecież każda książka ma w sobie coś pozytywnego. Bardzo podobał mi się motyw zdradzania tajemnic podczas gry. Jeżeli chciałeś coś kupić, często byłeś zmuszony zdradzić coś sprzedawcy. Podobało mi się również postrzeganie świata, sytuacji i uczuć bohaterki w kolorach.

Zdecydowanie jedną z największych zalet tej książki jest sam Legenda – człowiek, który równie dobrze mógł się pojawić podczas gry, jak i nie musiał. Wiemy tylko tyle, że kontaktował się listownie z siostrami. Legenda jest owiany taką tajemnicą, że nie mogłam znieść myśli, iż tak niewiele o nim wiemy! Każdy miał w jego temacie do powiedzenia zupełnie co innego. Niby jest mroczny, niby próbuje odkupić swoje winy, a jednak w dalszym ciągu pozostaje ogromną zagadką, którą pragnie się rozwikłać. I to chociażby dla niego samego zamierzam przeczytać kolejne tomy „Caravalu”.

Ostatnią z zalet jest to, że pod sam koniec książki fabuła staje się bardziej wciągająca i interesująca (pomimo niektórych… dziwnych elementów). Byłam tak straszliwie zła o końcówkę powieści, że nie możecie sobie nawet tego wyobrazić! Od razu podniosła się moja ocena, a mocne postanowienie pt. „nie tknę żadnego tomu tej serii!” nagle zamieniło się w „dawać mi drugi tom, bo nie wytrzymam!”.

Rzadko spotykam książki, które od początku wydają mi się beznadziejnie niedopracowane, a jednak coś mnie do nich potem ciągnie (zazwyczaj sama końcówka) – książki, które nie mają dobrej fabuły, przedstawiają nam irytującą bohaterkę i zawierają marne opisy. Czasem wystarczy jednak jeden emocjonujący element, jedna zagadka, żeby poruszyć serce i zachęcić czytelnika do dalszej przygody z serią. Przy „Caravalu” czuję się jednocześnie oszukana, zirytowana, jak i zadowolona. Ze zdziwieniem muszę przyznać, że jeszcze żadna książka nie wywołała we mnie tak… dziwnie sprzecznych emocji. Muszę ją jednak ocenić racjonalnie i pamiętać o tym, że dobre zakończenie i sam Legenda to jednak niewiele jak na całość.

Czy polecam? Nie wiem, musicie przekonać się sami. Być może dla was ta podróż w nieznane będzie niesamowitą przygodą.

Ocena: 4/10