[Recenzja książki] Huntley Fitzpatrick - "Moje życie obok"

Autor: Huntley Fitzpatrick

Tłumaczenie: Katarzyna Krawczyk

Tytuł: Moje życie obok

 Tytuł oryg.: My life next door

Gatunek: New Adult

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Ilość stron: 421

Opis: Garrettowie są absolutnym przeciwieństwem Reedów. Głośni, bałaganiarscy, emocjonalni. Siedząc w swoim punkcie obserwacyjnym Samantha Reed codziennie marzy o tym, by stać się jedną z nich... Aż do pewnego letniego wieczoru, kiedy Jase Garrett wspina się na dach obok niej i zmienia wszystko.

Zakochują się w sobie bez pamięci, przedzierając się przez potknięcia i cuda pierwszej miłości. Rodzina Jase'a przyjmuje Samanthę jak swoją, chociaż dziewczyna początkowo ukrywa swój związek z nim. Wtedy zdarza się coś nie do pomyślenia i świat Samanthy się rozpada. Dziewczyna staje przed niemożliwą do podjęcia decyzją. Która rodzina idealna zdoła ją ocalić? A może nadszedł czas, by sama ocaliła siebie?

Rodzina. Czasem trochę zwariowana, czasem całkiem poważna, kochająca, nienawidząca, chaotyczna, a może porządna; inna lub taka sama jak wszystkie. Lubię mówić, że rodzina to najpiękniejsze co mogło się przytrafić człowiekowi w życiu. Lubię, gdy ktoś się ze mną w tej kwestii zgadza. W tym momencie mogłabym sobie podać rękę z Garretami. Za to z Reedami zapewne miałabym na pieńku.

„,Moje życie obok” w dobitny sposób przedstawia różnicę pomiędzy dwoma rodzinami mieszkającymi obok siebie. Garretowie – ci nieporządni, chaotyczni, wielodzietni, biedni, rodzinni, tak różni i tak cudowni w swojej różności. Mamy panią Garret, pana Garret, oraz ich dzieci: Alice – groźną kochanicę farbująca włosy na różne kolory, jeżdżącego na motorze i wysportowanego Joela, przeuroczego, biegającego nago George’a, którego ulubionym programem jest Discovery Chanel dla dzieci, Patsy, której pierwszym słowem było słowo: „kupa”, Duffa, Harry’ego oraz Jase’a – najzwyklejszego chłopaka w świecie. Wesoła i duża gromada. Dlaczego wspominam o nich już na początku? Bo to oni ubarwili tę historię swoją niepowtarzalnością. Czytając o nich, miałam ochotę wejść do tej książki, a potem do domu Garretów i zostać tam już na zawsze. W ich rodzinnym chaosie kryje się wiele miłości i piękna. Udowadniają nam, że nieważne co mówią ludzie wkoło – i tak możemy być szczęśliwi, jeżeli mamy przy sobie tych, których kochamy. 
Całkowitą przeciwnością Garretów są Reedowie – Grace, bogata, poukładana pani senator, kobieta kariery, wiecznie nie ma czasu, jej córki – Tracy-buntowniczka i Sam – spokojna, grzeczna i posłuszna siedemnastolatka – historia opisywana jest właśnie z jej perspektywy. Co mogę o niej powiedzieć? Bardzo ją polubiłam, a naprawdę rzadko zdarza się główna postać, która by mnie nie irytowała i to na dodatek dziewczyna! Jaka jest Samantha? Troskliwa, ułożona, może trochę zbyt zamknięta w sobie. Mimo tego, że jej matka jest senator i dużo zarabia – nie obnosi się z tym, chce pomagać, rzadko się buntuje, a jednocześnie potrafi walczyć o swoje. Przy okazji jest normalna i jak każdy w jej wieku popełnia błędy.

Sam od dziecka przygląda się z dachu swojego domu Garretom. Kto by pomyślał, że pewnego dnia wdrapie się do niej Jase – jeden z nich? Tak właśnie zaczyna się jej miłosna przygoda. Samym związkiem Sam i Jase’a jestem zachwycona. Nie jest to opowieść na miarę Disneya, choć ma w sobie dużo niewinności i słodyczy. Wszystko przebiega zwyczajnie, a zarazem ciekawie. Nie ma słownych dramatów, walki o uznanie w miłości, wszystko jest takie jak w naszym życiu – normalne, ale nie zawsze kolorowe. 
Po raz pierwszy widziałam tak subtelnie opisany pierwszy raz dwójki młodych ludzi. Bohaterowie nie rzucili się na siebie i nie krzyczeli: „zedrzyj ze mnie ciuchy, tygrysie!”, po prostu to zaplanowali i czekali na odpowiednią chwilę. Scena z wybieraniem prezerwatyw i rozwodzenie się nad tym, po co istnieją te świecące w ciemnościach była przezabawna.

Lubię tę książkę przede wszystkim za to, że dobrze oddaje realizm życia, nie tylko jeżeli chodzi o miłosny aspekt powieści. Pojawiły się tu postacie, które miałam ochotę zabić gołymi rękami lub ze łzami przytulić do piersi. Do znielubionych na pewno należał Clay, który od początku do końca był postacią niepozytywną, żądną władzy, idącą po trupach do celu. Nie przepadałam za matką Sam dla której ważniejsza była kariera niż rodzina. Polubiłam za to Tima – przyjaciela Sam, który stoczył się na samo dno, a potem twardo wziął w garść i stał się innym, lepszym człowiekiem. Z rodziny Garretów pokochałam wszystkich, ale moje serce zdobył Jase, który nie był jakimś super „ciachem”. Fakt, był przystojny jak to zazwyczaj bywa w takich powieściach, ale z charakteru był po prostu normalnym chłopakiem o dobrym sercu. Uwierzcie, nigdy tak zwyczajna postać nie oczarowała mnie w tak wielkim stopniu. Jase to dowód na to, że nieseksowanym, nie bad boyu i nie buntowniku – też się można zakochać.

Książka pełna była zabawnych momentów. Różowe karteczki samoprzylepne zdobią średnio co czwartą stronę mojego egzemplarza, oznaczając najlepsze fragmenty. Już wiem, że będę miała problem z umieszczeniem na końcu najlepszych cytatów, bo jest ich groma!

Jak przedstawia się całość powieści z mojej perspektywy? Początek spowodował, że na mojej twarzy pojawiały się rumieńce. Śmiałam się jak głupia, uśmiechałam, piszczałam, a rodzice patrzyli na mnie jak na wariatkę. Cieszyłam się, że w końcu, po długim, długim czasie bezowocnych poszukiwań, znalazłam książkę, którą pokochałam! Cieszyły mnie tu nawet pozornie nieważne fakty – np. to, że Jase miał węża Voldemorta albo myszoskoczki, które również posiadam; czy to jak mały George nazwał Sam „czarodziejką z księżyca”. Moja radość została trochę przytłumiona przez środek książki, bo tak naprawdę nie działo się nic szczególnie ciekawego, na szczęście pod sam koniec znów zostałam pobudzona nieprzewidzianymi w skutki zdarzeniami. Na ogół łatwo się wzruszam, dlatego chwilami miałam w oczach łzy.

Na początku odnosiłam wrażenie, że „Moje życie obok” to historia w stylu „Romeo i Julii”, ale to nie do końca tak. Tylko z opisu może przypominać dzieło Shakespeare’a.  To przede wszystkim opowieść o dorastaniu, o problemach młodych ludzi, pierwszej, poważnej miłości bez koloryzowania. Czasem brakuje akcji i książka robi się nudna, ale zaraz szybko wraca cały arsenał emocji towarzyszących czytaniu. Polecić mogę każdemu, bo książka jest dobra na zrelaksowanie się i ewentualną poprawę humoru! 
Nieraz bywa tak, że człowiek czuje się zawiedziony po lekturze, a opis i okładka były przecież genialne! Tu się nie zawiodłam. Tak jak chciałam – tak było. Cieszę się, że trafiłam na „Moje życie obok”, bo dzięki niej uwierzyłam, że są jeszcze dobre młodzieżówki na tym świecie, a kategoria New Adult nie musi być zawsze w tym samym schemacie! Polecam.

Ocena: 7/10

Strefa dobrych cytatów (z którymi miałam problem, bo jest ich za dużo!)

„- Mógłbym się z tobą ożenić – przyznaje. – Chcesz mieć dużą rodzinę?
Zaczynam kaszleć, w tej chwili ktoś mnie klepie po plecach.

- George, zazwyczaj lepiej omawiać tego rodzaju rzeczy w spodniach.”

„ – Jase chce się z tobą ożenić?

Znowu zaczynam kasłać.

- Och. Nie. Nie, George. Mam dopiero siedemnaście lat. Jakby to było jedynym powodem,dla którego nie jesteśmy zaręczeni.

(…) – Ale Jase ma siedemnaście i pół. Mogłabyś. Wtedy mogłabyś tu z nim mieszkać. I mieć dużą rodzinę.

Oczywiście w połowie tej propozycji Jase wraca do pokoju.

- George. Spadaj. Leci Discovery Chanel.

George wycofuje się tyłem z pokoju, w progu zaś rzuca:
- Jego łóżko jest naprawdę wygodne. I nigdy w nim nie siusia”

„(…) – Schludny pokój. Zawsze taki jest?

Czuję, że muszę się bronić, po czym bronię się przed tym poczuciem.

- Zazwyczaj. Czasami…

- Bywasz trochę szalona i nie odwieszasz szlafroka? – sugeruje”

„- Podobno jesteś Czarodziejką z Księżyca.

- Tak, kilka godzin z twoją rodziną i poczułam nadprzyrodzone moce”

„- Hej, nie macie niczego na wierzchu!

- Uhm, George… - Jase przeczesuje ręką włosy z tyłu głowy.

- Ja też. – George wbija palec we własną nagą klatkę piersiową. – Pasujemy do siebie”

„ – Muszę pamiętać, ile mam szczęścia. Moi rodzice mogą być bez grosza, sprawy mogą iść teraz źle, ale są wielcy. Gdy byliśmy mali, Alice miała zwyczaj pytać mamę, czy będziemy bogaci. Zawsze odpowiadała, że jesteśmy bogaci we wszystkie rzeczy, które się liczą. Muszę pamiętać, że miała racje”

„Cisza zapada między nami jak kurtyna. W końcu Tim ją przerywa.

- Chyba wybrałem zły dzień na zerwanie z amfetaminą”

„- Duff stwierdził kiedyś na lekcji, że kiedy tylko tata wyjmuje mówiący kij, mama ma następne dziecko. Chyba po tym jego wystąpieniu zwołano specjalną radę pedagogiczną”

Za egzemplarz dziękuję:

<<recenzja na stronie>>