[Recenzja książki] Jessica Sorensen - "Nie pozwól mi odejść. Ella i Micha"

Autor: Jessica Sorensen

Tłumacz: Ewa Helińska

Tytuł: Nie pozwól mi odejść. Ella i Micha

Tytuł oryg.: The secret of Ella and Micha

Gatunek: New Adult

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Ilość stron: 294

Opis:

Ella obawia się, że to, co starała się tak mocno ukryć znów ujrzy światło dzienne, tym bardziej, że Micha mieszka tuż obok. Jeśli spróbuje wywabić z ukrycia jej dawne ja, trudno będzie się mu oprzeć. Micha jest seksowny, pewny siebie i jak nikt inny potrafi trafić do serca Elli. Wie o niej wszystko, włącznie z najmroczniejszymi sekretami. Twardo postanawia odzyskać swoją najlepszą przyjaciółkę i dziewczynę, którą kocha. Bez względu na wszystko…

Miłość nie wybiera, miłość jest jak narkotyk, miłość to głupota robiona we dwoje. Internet huczy od miłosnych cytatów i trudno kogokolwiek za to winić. Wszyscy kochamy i wszyscy wiemy, co znaczy kochać. Być może nie jesteś jeszcze na etapie wielkiej miłości pozarodzinnej i czekasz ze zniecierpliwieniem na tego jedynego, czy tą jedyną. Może czytasz romanse i starasz sobie wyobrazić: jak to może wyglądać? Jedno jest pewne: nie zawsze wszystko wygląda tak jak w książce. 

Zazwyczaj nie czytuję romansów. Zawsze uważałam, że są do bólu schematyczne, czasem odrobinę odrealnione i naprawdę trudno znaleźć wśród nich prawdziwą perłę. Czy „Nie pozwól mi odejść. Ella i Micha” jest właśnie tym ewenementem? Z przykrością muszę stwierdzić, że nie. 

           Tytułowych bohaterów poznajemy już w prologu, w emocjonującej scenie odbywającej się na moście. Po niej czułam się naprawdę zaintrygowana i zachęcona, wiązałam z tą lekturą wielkie nadzieje, ale po prologu wszystko się posypało. Lubię być zaskakiwana – i pozytywnie i negatywnie. Ella i Micha nie dostarczyli mi nawet najmniejszego elementu zaskoczenia – byli przewidywalni, czasem nawet trochę irytujący.

          Dwójka głównych bohaterów zna się już od dziecka, są najlepszymi przyjaciółmi, ale ten kluczowy dzień na moście wszystko rozwiązuje, bo po nim Ella znika na dobre z miasta. Wraca dopiero na wakacje, całkiem odmieniona – już nie jest silną dziewczyną, wywołującą wszędzie awantury i ubierającą się w punkowy sposób. Zdziwieni okoliczni przyrównują ją do tego, co my moglibyśmy nazwać „lafiryndą”. Co najmniej sześć razy mamy okazję zobaczyć zdanie: „Ella, co się z tobą stało?!”.

           Dlaczego nasza główna bohaterka uciekła? Jak sama wspomina – pragnie oderwać się od przeszłości, zostawić ją w tyle.  Wspomnienia z jej miasta i sam Micha jej w tym jednak przeszkadzają. Przyznaję, miała dosyć traumatyczne przeżycia, ale jak to się dzieje, że dramat jej przyjaciela, Michy, trafił do mnie w większym stopniu, a zdecydowanie mniej o nim mówiono w książce? 
         Ella mnie irytuje. Zachowuje się, jakby miała rozdwojenie jaźni i za wszelką cenę próbuje ukryć to, kim naprawdę jest. Motywuje to tym, że może przejąć po matce chorobę psychiczną, dlatego lepiej, żeby od wszystkiego uciekła. Chyba nawet dziecko ma świadomość tego, że od genetyki nie można uciec nawet, jeżeli zmienisz siebie od wewnątrz czy zewnątrz. To bardzo naiwne nastawianie. Cała książka toczy się wokół Elli, która patrzy tylko na to jak jest jej źle, a nie zwraca uwagi nawet na ojca, którego zostawiła na osiem miesięcy samemu sobie i który zapija się, płacząc za żoną (na szczęście ktoś jej w końcu to wygarnia). Jeżeli chodzi o dramaty, punkt przyznaję Michy, który nie pokazuje wszystkim wkoło, jaki to jest biedny i na dodatek wspiera swoją przyjaciółkę, odsuwając ją od własnego problemu. To jednak nie zmieni faktu, że jego postać jakoś szczególnie mnie nie zachwyciła. Autorka aż za bardzo starała się pokazać, że ocieka seksem. Podobało mi się jedynie to jak traktuje przyjaciół i swoją własną matkę.

            W całej książce było co najmniej pięć sytuacji, w których między dwójką głównych bohaterów mogło dojść do stosunku. Za każdym razem zaczyna się i kończy tak samo, po prostu dzieje się to w różnych miejscach i okolicznościach. Czytając tę opowieść, miałam ochotę krzyknąć: „przelećcie się w końcu, a nie denerwujecie ludzi!”. Potem tego pożałowałam, bo sama końcówka książki miała aż nadmiar scen erotycznych. 

           Tu tak naprawdę nie dzieje się nic ciekawego. Równie dobrze możesz wyjść na zewnątrz i przeżyć to samo co bohaterowie i obiecuję ci – nie będzie to wyjątkowe. 
        "Nie pozwól mi odejść..." to kolejny zwyczajny romans zapełniający czas. Nie jest zły i nie jest wspaniały, po prostu przeciętny. Dla fanów dobrych zakończeń. Czyta się go szybko i lekko. Plus dla autorki za naturalne dialogi. Rozmowy pomiędzy bohaterami, które miały być śmieszne, były śmieszne. Mimo fabuły, jesteś trzymany w niepewności i chcesz się dowiedzieć czegoś więcej o przeszłości bohaterów. Między wątkami autorka przepływa dosyć sprawnie. 

       Uwielbiam postacie poboczne. Uważam, że bez nich książka byłaby po prostu niewarta uwagi. Przyjaciółka Elli – Lila, przyjaciel Michy – Ethan, czy brat Elli – Dean. Wielki plus za okładkę – jest prosta, ale piękna. Samo zakończenie jest nawet przyjemne. Nie powstrzymałam się od uśmiechu.

           Do książki wkrada się trochę rzeczy przeczących logice. Np. nasza główna bohaterka nie patrzy od ośmiu miesięcy w lustro i zakrywa wszystkie swoimi rysunkami. W takim razie pytanie: jak się maluje? Na oślep? Nie da się. Sama się maluję, wiem, że się nie da, w przeciwnym razie zafundujesz sobie cios krytyczny w samo oko. Na początku jest też wspomniane, że Ella nie przepada za przyjacielem Michy – Ethanem. Późniejsze opisy przeczą temu stwierdzeniu. Przede wszystkim chłopak uratował jej matkę. Ciągle ją od czegoś ratuje i jako jedyny wygarnia jej błędy. Ani razu nie pokazali, że za sobą nie przepadają. Pojawia się nawet wzmianka, że dawniej często spędzali czas w trójkę, więc… dlaczego miałaby go nie lubić? Jeżeli mówiła wszystkim to, co myśli to chyba powiedziałaby Ethanowi, że nie chce się z nim widywać, bo go nie lubi? 
         W książce pojawiają się drobne błędy, np. „zagryzam wagę”, a nie „zagryzam wargę”, ale nie są częste, więc nie rażą zbytnio w oczy.

      Jessica Sorensen zasłynęła z serii: „Przypadki Callie i Kaydena”. Również mam ją w swojej biblioteczce, bo chciałam te dwie książki porównać. Co prawda niepotrzebnie starałam się je czytać na raz, bo Callie myliła mi się z Ellą, poza tym model pisania z dwóch perspektyw zaznaczonych imieniem bohaterów był taki sam, ale... to się wytnie. 

         „Nie pozwól mi odejść. Ella i Micha” to książka na zabicie czasu. Jakbyś jej nie przeczytał – niczego byś nie stracił, bo jest o wiele więcej ciekawszych i bogatszych w treść tworów. Jednak na gorszy dzień i „odmóżdżenie” jest dobra. Może spodobać się nastolatkom, które nie przeżyły jeszcze fascynacji pierwszą miłością.

OCENA: 4/10

SadisticWriter

STREFA (zboczonych) CYTATÓW:

„– Tak, ale to nie twój typ.

– Wszystkie są w moim typie. Poza tym mogłaby zostać striptizerką, a one są zdecydowanie w moim typie”

„– Wiesz, że wtargnięcie do cudzego domu bez pozwolenia jest nielegalne – odpowiadam z zamkniętymi oczami. – A zakradnięcie się do czyjegoś łóżka to już czyn zboczeńca.

– Nie wtargnąłem. Wpadłem.”

„– Micha, do cholery, postaw mnie na ziemi!

Ignoruję ją i wychodzę tylnymi drzwiami. Idąc podjazdem myślę o tym, żeby ją złapać za tyłek, tylko dlatego że mogę. Boję się jednak, że mogłaby mnie ugryźć… choć nie brzmi to tak źle.”

Za książkę dziękuję...

<<recenzja na stronie>>